Rabindranath Tagore Kimdir?

Doğum tarihi: 7 Mayıs 1861, Jorasanko Thakurbari, Kalküta, Hindistan

Ölüm tarihi ve yeri: 7 Ağustos 1941, Jorasanko Thakurbari, Kalküta, Hindistan

Rabindranath Tagore’nin Hayatı

Rabindranath Tagore , Bengalce Rabīndranāth Ṭhākur (7 Mayıs 1861 doğumlu, Kalküta [şimdi Kalküta], Hindistan – 7 Ağustos 1941, Kalküta), Bengalli şair, kısa öykü yazarı, şarkı bestecisi, oyun yazarı, denemeci ve ressam yeni nesir ve nazım biçimleri ve günlük konuşma dilinin Bengal edebiyatına girmesi , böylece onu klasik Sanskritçeye dayalı geleneksel modellerden kurtarması . Hint kültürünü Batı’ya tanıtmada oldukça etkiliydi ve bunun tersi de geçerlidir ve genellikle 20. yüzyılın başlarında Hindistan’ın seçkin yaratıcı sanatçısı olarak kabul edilir . 1913’te bu ödülü alan ilk Avrupalı ​​olmayan kişi oldu.Nobel Edebiyat Ödülü .
Dini reformcu Debendranath Tagore’un oğlu olarak erken dönemde şiir yazmaya başladı ve 1870’lerin sonlarında İngiltere’de eksik eğitim aldıktan sonra Hindistan’a döndü. Orada 1880’lerde birkaç şiir kitabı yayınladı veManasi (1890), dehasının olgunlaşmasına işaret eden bir koleksiyon. Bengalce için yeni olan pek çok şiir biçiminin yanı sıra Bengalli arkadaşlarını eleştiren bazı sosyal ve politik hicivler de dahil olmak üzereen iyi bilinen şiirlerinden bazılarını içerir.
1891’de Tagore, ailesinin Shilaidah ve Shazadpur’daki mülklerini 10 yıllığına yönetmek için Doğu Bengal’e (şimdi Bangladeş’te) gitti. Orada sık sık köy halkıyla yakın temas halinde Padma Nehri’nde ( Ganj Nehri’nin ana kanalı ) bir tekne evde kaldı ve onlara duyduğu sempati, sonraki yazılarının çoğunun ana notu oldu. “Mütevazi hayatları ve onların küçük sefaletlerini” inceleyen en güzel kısa öykülerinin çoğu 1890’lardan kalmadır ve dokunaklı, nazik ironilerle bezenmiş, ona özgüdür (yönetmen Satyajit Ray tarafından takdire şayan bir şekilde yakalanmış olsa da ) .sonraki film uyarlamalarında). Tagore, Bengal kırsalını, en çok da Padma Nehri’ni sevmeye başladı, bu şiirinde sık sık tekrarlanan bir imge. Bu yıllarda, başta Sonar Tari (1894; Altın Kayık ) olmak üzere birçok şiir derlemesi ve Chitrangada (1892; Chitra ) gibi oyunlar yayınladı . Tagore’un şiirleri, tıpkı Bengal toplumunun tüm sınıfları arasında hatırı sayılır bir popülerlik kazanan 2.000’den fazla şarkısı gibi, neredeyse tercüme edilemez.
1901’de Tagore, Batı Bengal kırsalında bir deneysel okul kurdu.

Hint ve Batı geleneklerinin en iyilerini harmanlamaya çalıştığı Shantiniketan (“Barış Evi”). 1921’de Visva-Bharati Üniversitesi olan okula kalıcı olarak yerleşti. 1902 ile 1907 yılları arasında karısının ve iki çocuğunun ölümlerinden doğan yılların hüznü, daha sonra Batı’ya tanıtılan şiirlerine yansıdı.Gitanjali (Şarkı Teklifleri) (1912). Tagore’un Bengalce şiir koleksiyonlarının birçoğundan dini şiirlerin İngilizce nesir çevirilerini içeren bu kitap;Gitanjali (1910), WB Yeats ve André Gide tarafından selamlandıve ona 1913’te Nobel Ödülü kazandı. Tagore, 1915’te şövalyelikle ödüllendirildi, ancak 1919’daAmritsar (Jallianwalla Bagh) Katliamı’na karşı bir protesto olarak bunu reddetti.
1912’den itibaren Tagore, Hindistan’ın dışında uzun süreler geçirdi, Avrupa , Amerika ve Doğu Asya’daki çalışmalarından ders verdi ve okudu ve Hindistan’ın bağımsızlığı davasının belagatli bir sözcüsü oldu. Tagore’un Bengalce romanları, şiirleri ve kısa öykülerinden daha az bilinir; İngilizceye sırasıyla Gora ve The Home and the World olarak çevrilen Gora (1910) ve Ghare-Baire’i (1916) içerirler . 1920’lerin sonlarında, 60’lı yaşlarındayken, Tagore resim yapmaya başladı ve ona Hindistan’ın önde gelen çağdaş sanatçıları arasında yer kazandıran eserler üretti.