Conte Vittoria Alfieri Hayatı Ve Biyografisi

Doğmak: 16 Ocak 1749 Asti , Sardunya Krallığı

Ölüm:8 Ekim 1803 (54 yaşında)
Floransa , Etruria Krallığı

Conte Vittoria Alfieri’nin Yaşamı

İtalyan oyun yazarı ve şair Conte Vittorio Alfieri (1749-1803), siyasi zorbalığın ateşli bir düşmanıydı. Tüm eserlerinin temel taşı olan özgürlüğü güçlü bir şekilde savunması, onu Risorgimento sırasında İtalyan vatanseverlerinin idolü haline getirdi.

16 Ocak 1749’da asil bir Piyemonte ailesinde dünyaya gelen Vittorio Alfieri, ilk eğitimini Torino Askeri Akademisi’nde aldı. Daha sonra, boşa harcanan ergenliğini karakterize ederken, özellikle “eşekler arasında bir eşek, aptallar tarafından öğretilen bir aptal” olduğu bu okulu eleştirdi.

Avrupa’da seyahatler

Alfieri, 1766’yı takip eden on yılın çoğunu Avrupa’da seyahat ederek geçirdi. Sık sık Avrupalı ​​egemenlerle görüşme fırsatı buldu.Ancak otokratik güce karşı duyduğu derin isteksizlik nedeniyle genellikle reddetti. Özellikle Prusya ve Rusya’nın despotik ve militarist rejimleri tarafından püskürtüldü. Alfieri, hükümet biçiminden ve yurttaşların özgürlüğünden yalnızca İngiltere’de memnundu.

Alfieri seyahatleri sırasında kendi kendine eğitim sürecine başladı. Büyük İtalyan yazarlar Dante, Petrarch, Boccaccio ve Machiavelli’nin eserlerini ve yabancı klasikleri keşfetti. Bu 10 yıl ayrıca Alfieri’yi hem yurtiçinde hem de yurtdışında sık sık boyun eğdiği aşkın cazibelerine maruz bıraktı. Ancak 1776’da İngiliz tahtının “Genç Talip” Charles Edward Stuart’ın karısı olan Albany Kontesi Louise de Stolberg ile tanıştı. Alfieri onu çok daha yaşlı, huysuz ve alkolik kocasından kurtardı. 1784’te birlikte yaşamaya başladılar ve yıllarının çoğunu 1792’ye kadar Paris’te ve Colmer’de Alsace’de geçirdiler. Daha sonra, Fransız Devrimi’nin aşırılıklarına karşı, Alfieri ve kontes, ölümüne kadar kaldıkları Floransa’ya zorlukla kaçtılar.

Alfieri, en büyük İtalyan trajik drama yazarı olarak kabul edilir. Bir trajedi sanatçısı olarak kariyeri, daha sonra vazgeçtiği bir eser olan Kleopatra ile 1775’te başladı. Sonra iki oyun çıktı, Filippo ve Polinice ilk olarak Fransızca yazılmış ve daha sonra İtalyanca dizeye dönüştürülmüştür. Daha sonraki trajedileri, hakim geleneğe uygun olarak sıkı bir şekilde yazılmış ve tekniklerinde cilalanmış dramalardır. Alfieri, klasik zaman, yer ve eylem birliklerine genel olarak saygı gösterirken, anlatıdan ziyade eylem yoluyla olay örgüsünün daha fazla ilerlemesini istedi. Kendi kendine konuşmalara daha büyük bir rol verdi ve sırdaşlara uzun konuşmaların kullanımını en aza indirdi. Voltaire ve Scipione Maffei’nin teatral örneklerini temel alan Alfieri, ünlü şahsiyetler ve büyük problemlerle ilgili beş perdelik manzum trajediler yazdı. Kahramanları genellikle politik duruşları somutlaştırır  kahramanlık, tiranlık, ihanet veya özgürlük.

Üç büyük kaynak, Alfieri’nin trajedileri için malzeme sundu. Klasik edebiyat Antigone, Virginia, Orestes ve Brutus üzerine iki oyundan ilham aldı. I. Bruto , “Amerika’nın Kurtarıcısı George Washington’a” ithaf edildi. Modern tarih, Mary Stuart, Don Garcia ve The Pazzi Conspiracy’nin doğuşuydu. Mukaddes Kitap Habil ve Saul’a ilham verdi.

İkincisi, Alfieri’nin başyapıtı olarak kabul edilir. Diğer trajedileri genellikle ezen ve ezilen arasında açık bir çatışma sergilerken, Saul’da gerilim yalnızca kıskançlığı, nefreti ve şüphesi kendine eziyete yol açan kahramanın zihninde bulunur. Toplanan trajediler 1789’da yayınlandı.

Alfieri’nin devlet idaresi üzerine ilk incelemesi, Of Tyranny (1777), hem kişisel görüşlerini hem de Machiavelli’nin Söylemleri ve Hukukun Ruhu hakkındaki okumalarını yansıtıyordu.Fransız filozof Montesquieu’nun Alfieri, denemesinin ne orijinal ne de cilalı olduğunun farkında olmasına rağmen, yine de her sayfadan yayılan genç meydan okuma ve haklı öfkeden gurur duyuyordu. “Özgürlüğe” adanmış bu kitapta, Alfieri’nin temel önermesi  Machiavelli’ninki gibi en mükemmel yönetim biçiminin, tüm vatandaşların tarafsız yasalarla korunduğu Roma cumhuriyeti olduğudur. Machiavelli gibi, Alfieri de bir tiranın güç gaspının halk ayaklanmasıyla durdurulması gerektiğine inanıyordu. Alfieri ayrıca organize dini ve özgür insanların askeri değiştirilemez düşmanlarını düşündü. Papalık otoritesini kabul eden herkesin siyasi bir despota eşit derecede uyacağını iddia etti. Son bölümünde “Zorbalığın En İyi Yerine Hangi Hükümet Olabilir?” Alfieri basit ve genel çözümlere direnir. Bunun yerine, tüm aydınlanmış erkekleri, özgürlüğe değer vermeye ve “insanların kölelikten özgürlüğe geçmesinin birçok gözyaşı ve çok kan (asla başka türlü değil) pahasına” olduğunun farkında olmaya temkinli bir şekilde teşvik eder.

Diğer siyasi eserleri arasında Prens ve Edebiyat (1786’da tamamlandı) da önemlidir. Bu risalesinde Alfieri, edebiyatın hakikat ve ahlak üzerine kurulu olduğunu ve ancak bir özgürlük atmosferinde gelişeceğini belirtir.

Floransa’ya yerleştikten sonra, Alfieri bir dizi yeni edebi faaliyet başlattı. Alfieri, The French-Hater’ı nesir ve manzum olarak Fransız karşıtı bir eser cilalarken, kendi kendine Yunanca öğrendi ve bu dilden çok sayıda oyun tercüme etti. Altı hiciv komedisinde (1803’te yayınlandı), monarşi, oligarşi ve halk hükümetinin hatalarını eleştirir. Bu Floransalı yıllarda Alfieri, ölümünden sadece aylar önce tamamladığı, önemli ama bazen kusurlu bir kişisel tarih kaynağı olan otobiyografisini de yazdı.

Alfieri 8 Ekim 1803’te öldü. Heykeltıraş Antonio Canova, sayısız ünlü İtalyan’ın mezar yeri olan Floransa’daki Sta Croce Kilisesi’ndeki Alfieri’nin mezarını gösteren mermer bir anıt yaptı.