Claudio Abbado Kimdir? Hayatı Ve Biyografisi

Doğum tarihi: 26 Haziran 1933, Milano, İtalya

Ölüm tarihi ve yeri: 20 Ocak 2014, Bolonya, İtalya

Claudio Abbado Biyografi

İtalyan asıllı şef Claudio Abbado (1933 doğumlu), bilgin ve performans dehası arasındaki ince kenarda müzikal mükemmellik için bir ün kazandı. Titiz bir nota okuyucusu, senfonik detaylarda o kadar ustalaştı ki, şefliği çoğu zaman solistleri gölgede bıraktı. Kendini sanata adamış, güvenli Alman favorilerinin (Johann Brahms, Wolfgang Amadeus Mozart, Robert Schumann, Richard Wagner) ötesine geçerek Luciano Berio, Pierre Boulez, Krzysztof Penderecki, Alfred Schnittke ve Karlheinz Stockhausen’in modern operasına girişti.

26 Haziran 1933’te Milano’da doğan Abbado, piyano eğitimi almak için Milano’daki Giuseppe Verdi Konservatuarı’na girmeden önce babası Michelangelo Abbado’nun yanında eğitime başladı. 1955 yılında mezun olduktan sonra, Avusturyalı konçerst Friedrich Gulda ile piyano derslerine devam etti ve İtalyan senfonik müziği uzmanı Antonio Votto’dan şeflik öğrenmeye başladı. Sonraki üç yıl boyunca Abbado, Viyana Devlet Opera Orkestrası şefi Hans Swarowsky ile şeflik yapmaya devam etti. Viyana Müzik Akademisi’ndeki sınıfta Abbado, bazen akıl hocası ve rol modeli Herbert von Karajan’ın yönetimindeki Singverein korosunda şarkı söyledi. Abbado, orkestral becerilerini Siena’daki Accademia Chigiana’da Filarmoni Orkestrası şefi Alceo Galliera ve Çek Filarmoni lideri Carlo Zecchi yönetiminde daha da geliştirdi.

Abbado ilk olarak Trieste’deki Teatro Communale’de 25 yaşında Sergei Prokofiev’in Love for Three Oranges adlı eserini yönetti. Puan. Güçlü, hem enstrümantalistleri hem de şarkıcıları, hem tarihsel olarak doğru hem de sanatsal olarak hoş olan kesin, dengeli bir sunumun sınırları içinde kalmaya zorladı.

Abbado’nun ilk çıkışı, sözünü dünyaya hızla tanıtan bir mesleğe kayda değer bir giriş yaptı. Boston Senfoni Orkestrası’nın evi olan Tanglewood’da 1958’de Koussevitzky şeflik ödülünü kazandı. Amerikalı müzikseverlerle ilk kez o Nisan ayında New York Filarmoni Orkestrası ile bir konserde karşılaştı.

Perspektifini Genişletti

Abbado’nun geniş bir klasik ve romantik müzik repertuarındaki erken ustalığı için, 1963’te hem daha yaşlı hem de daha deneyimli sanatçılar Pedro Calderon ve Zdenek Kosler ile paylaşılan Mitropoulos Ödülü’nü kazandı. O zaman, eleştirel görüş Abbado hakkında kesin bir fikir birliğine varmamıştı, ancak eleştirmenler kısa süre sonra onun başka bir Arturo Toscanini’nin yeteneğine sahip olduğunu kabul ettiler. 1965’te von Karajan, Mahler’in İkinci Senfonisini yöneten Salzburg Paskalya Festivali’nde Abbado’yu tanıtarak müzik topluluğu arasında resmi kabulün sinyalini verdi .Abbado, yaşlı müzisyenin rehberliğine değer verdi ve onu bilge, şefkatli bir babaya benzetti. Teatro alla Scala’da geçirdiği on iki yılın ardından, Abbado 1965’te Viyana Filarmoni Orkestrası’na liderlik etmek üzere ülkesini terk ederek önemli bir kariyer hamlesi yaptı. 1968’de zaferle döndü ve İtalyan operasının mekânı Milano’daki La Scala’nın opera şefi oldu.

Abbado, 1972’de Londra Senfonisi’nde ve 1972 ve 1973’te Viyana Filarmoni Orkestrası ile Çin ve Japonya turunda konuk şeflik yaparak akranlarının saygısını kazandı. Aynı yıl Mozart Mozart Madalyası’nı kazandı. Viyana Gemeinde. Zirve yıllarına girerken, 1974’te La Scala şirketini Sovyetler Birliği’ne götürdü ve 1976’da Viyana Filarmoni ve Amerika Birleşik Devletleri’ndeki La Scala şirketini yönetti.

Koleksiyoncuların hemen bir klasik olarak sıraladığı bir CD’nin temeli olan Alban Berg’in acımasız atonal Wozzeck’inin virtüöz performansında Viyana Devlet Operası’na liderlik etti.

Enerjik ve vizyon sahibi Abbado, 1978’de Avrupa Topluluğu Gençlik Orkestrası’nı kurarak ve üç yıl sonra Avrupa Oda Orkestrası’nı yöneterek müzik sahnesine damgasını vurmaya başladı. 1979’da Londra Senfoni Orkestrası’nın baş şefi olarak görev yaptıktan sonra, ertesi yıl Viyana Filarmoni’nin Altın Nicolai Madalyasını kazandı. 1982’de Milano’nun La Filarmonica della Scala’sını kurdu. Amerika Birleşik Devletleri’ne döndü, 1982’den 1986’ya kadar Chicago Senfoni’nin baş konuk şefiydi.

1980’lerin sonlarında Abbado, 1983’ten 1988’e Londra Senfoni Orkestrası müzik direktörü olarak hizmet vererek güzel müziğin temposunu sürdürdü. 1984’te Gran Croce’u ve sonraki yıl Viyana Mahler Madalyasını kazandı. Diğer projeleriyle eş zamanlı olarak, Viyana Gustav Mahler Gençlik Orkestrası’nı kurduğu 1986 yılında Viyana Devlet Operası’nın batonluğunu üstlendi. Yüksekliğinde, 1986’da Fransa’nın Legion d’Honneur’unu aldı. Ertesi yıl, Abbado Mozart’ın en sevilen eserlerinden biri olan ustaca Le Nozze di Figaro’yu üretti. 1988’de çağdaş sanatları sergileyen yıllık bir festival olan Wien Modern’i kurdu.

Birinci Sınıf Bir İletken

1989’da Abbado, Berlin Filarmoni Orkestrası’nın İtalyan doğumlu ilk sanat yönetmeni olarak arkadaşı ve akıl hocası Herbert von Karajan’ın yerine geçti ve geçmiş ustalar tarafından bilinmeyen çeşitlilik ve esneklikle dolu on iki yıllık bir kariyerin açılışını yaptı. Niteliklerinden, Economist’te bir müzik eleştirmeniBelki de rakipleri Deutsche Grammophon ve CBS/Sony ile yaptığı kayıt sözleşmelerine atıfta bulunarak, ona “sakin ve görünüşte mütevazı ama aynı zamanda son derece hırslı” dedi. Onun yönetimi altındaki enstrümantalistler, uzun saatler süren prova ve iyileştirme ile en ufak bir kusur veya belirsizliği bile ortadan kaldırmaya kendini adamış bir görev yöneticisi keşfettiler. Gelecek nesil özenli müzisyenleri hazırlamak için 1992’de çellist Natalia Gutman ile yetişkin profesyonellerin yeteneklerini genç ve denenmemiş enstrümancılarla birleştiren yıllık bir oda müziği festivali olan “Berlin Hareketi”ni başlatmak için işbirliği yaptı.

Sanatını hâlâ mükemmelleştiren Abbado, Claude Debussy’nin Pelleas et Melisande’sinin hassas atmosferik 1993 performansına profesyonel bir dokunuş kattı ; Richard Strauss’un Elektra’sının dokulu, samimi bir dramatizasyonu ; ve Robert Schumann’ın Goethe’nin Faust’undan Sahneler’in 1995 yılındaki melodik performansı. Abbado, 1996 Salzburg Paskalya Festivali’ne, Shakespearevari bir trajedinin opera versiyonu olan Verdi’nin Otello’sunun dinamik dramatizasyonuyla enerji verdi. 1998’de Abbado, Verdi aryalardan oluşan özenli bir lirik süit, Felix Mendelssohn’un Bir Yaz Gecesi Rüyası’nın enerjik bir sunumu ve Mozart’ın Don Giovanni’sinin dramatik, birleşik bir yorumuyla müzik favorilerini yenilemeye devam etti.Abbado, kahramanın Cehenneme inişinin dehşetini dengelemek için zarif süslemelerle zenginleştirdi.

Çoğu Avrupalının orkestra başarısının zirvesi olarak kabul ettiği Berlin Filarmoni Orkestrası’nın şefi olarak Abbado, selefleri Furtwangler ve von Karajan’ın yolundan ayrılarak koltuk eleştirmenlerini hayrete düşürdü. Beş Berlin kondüktörünün beşincisi olan Abbado, yumuşak bir geçiş yaptı ve bilet sahiplerine art arda ilham veren sezonlar vaat etti. 1998 yılında sözleşmesini yenilememeyi tercih etti. 2002’de yürürlüğe giren istifası, maestrolarının ofiste ölmesini bekleyen Alman müzik seçkinlerini dehşete düşürdü. Halkı şaşkına çevirerek kitaplara, yelkenlilere ve kayak pistlerinde tatillere daha fazla zaman ayırmakta ısrar etti. Gevşekleştirdiği mırıltıları, orkestranın ufkunu genişleten, daha genç çalgıcıları işe alan adamın dürüst eleştirilerinden çok ekşi üzümlere benziyordu.

1999’da Abbado yavaşlama belirtisi göstermedi. Senfonik müziğin en iyilerinden oluşan zorlu bir programa devam etti. Wagner’in Tristan und Isolde’sini Salzburg Paskalya Festivali için geliştirdi ve giderek artan kayıtlara Mahler’in Des Knaben Wunderhorn’unun uzman performansını ekledi. Yeni milenyum, Richard Strauss’un eserlerini cansızdan tutkuluya muhteşem bir duygusal netlikle seslendiren Abbado’dan ek hazineler getirdi. Ağustos ayında, yönetmen Gerard Mortier ile halk arasında çıkan bir tartışma, iyi bir oyuncu kadrosunun dağılmasına neden oldu ve Verdi’nin Simon Boccanegra’sının daha fazla sahnelenmesini engelledi. 68 yaşında olan Abbado, müzisyenlerine Verdi’nin Falstaff’ının canlı bir versiyonunu seslendirmeleri için bir kez daha meydan okudu.