Theodore Rousseau Kimdir ?

FRANSIZ RESSAM

Doğum: 15 Nisan 1812 – Paris, Fransa

Ölüm: 22 Aralık 1867 – Barbizon, Fransa

Theodore Rousseau’nun Biyografisi

Parisli burjuva bir ailede dünyaya gelen Etienne Pierre Theodore Rousseau, manzara resmine olan sevgisini on dört yaşında keşfetmeye başladı.Terzi olan babası, başlangıçta onu işletme okumak için görevlendirdi.Ancak Fransa’nın Jura bölgesine yaptığı bir yolculuk kaderini değiştirdi.Şaşırtıcı kireçtaşı kayalıkları ve yemyeşil ormanları ile tanınan bu yer, genç Rousseau’da, hayatının sonuna kadar onun üzerinde hüküm sürecek olan manzaraları resmetmek için ateşli bir istek uyandırdı.Bu dönüştürücü yolculukta, Lemaire adında bir heykeltıraş olan bir yolcuyla tanışacak kadar şanslıydı.Rousseau, sanatçıların doğayı ve etraflarındaki nesneleri nasıl algıladıklarını ondan öğrendi.

Döndüğünde, annesinin kuzeni manzara ressamı Alexandre Pau de Saint-Martin tarafından resim yapmayı denemesi için teşvik edildi.Doğada resim sanatını ilk kez Saint-Martin’in atölyesinde, amcasıyla Compiegne Ormanı’na giderken gözlemledi. Genç Rousseau o kadar ani bir sanatsal vaat gösterdi ki, ailesi kısa süre sonra onu 1826’da Joseph Remond’un stüdyosuna göndererek onun hırslarını desteklemeye karar verdi.

İlk öğrenimi Neoklasik geleneğin öğretmenlerinden aldı.Remond, 1821’de o zamanlar ressamlar için en çok rağbet gören resmi ödül olan Prix de Rome’u kazanan, geniş çapta beğenilen bir tarihi manzara ressamıydı.Yine de, Rousseau oradaki çıraklığından memnun değildi.

Kısa süre sonra tanınmış bir neoklasik ressam olan Guillaume Lethieres’in stüdyosuna taşındı. Ama orada bile akademizm derslerini özümsemekte güçlük çekiyordu.Yakın arkadaşı ve erken biyografi yazarı Alfred Sensier, daha sonra Rousseau’nun bu stüdyolardaki deneyimi hakkında yazacaktı ve bunu “Klasik eğitimin vasat bir tadı, öğrencilere dayatılan çorak biçimler ve gösterişçilik” olarak tanımlayacaktı. Bu disiplinin sunduğu tüm anlamsızlığı hemen fark etti.

Bu kararlılığın esin kaynağı büyük ölçüde onun 17. yüzyıl Hollandalı peyzaj ressamlarına ve İngiliz peyzaj sanatçısı John Constable’a olan hayranlığından geliyordu.

1829 Prix de Rome tarihi peyzaj kategorisindeki teklifinde başarısız olması, türün katı biçimlerine karşı duruşunu doğruladı.Rousseau sadece on altı yaşındayken, manzaranın doğal güzelliğini mitolojik, İncil’e ait veya edebi bir motifle “yükseltmek”le ilgilenmediğini biliyordu.Bunun yerine, kendisini dinamik bir varlık, geniş ve sonsuz çeşitlilik gösteren, tek başına resim konusu olan bir doğa fikrine kaptırdı.

Rousseau, on sekiz yaşına geldiğinde, resminin konusu olabilecek yerleri aramak için Paris sınırlarının ötesine seyahat etmeye başladı.Güneybatıya Chevreuse Vadisi’ne giden Compiegne Ormanı’na geri döndü.Rousseau’nun gelecekteki kariyerinde ayrılmaz bir şekilde ilişki kuracağı Fontainebleau Ormanı’nı keşfetti.1830’da Auvergne bölgesinde birkaç ay geçirdikten sonra, Salon’a ilk başarılı sunumunu 1831’de , birçok peyzaj çalışmasına dayanarak tamamladığı Auvergne’deki Yer’le yaptı.

Fransa’nın tipik özelliği olan engebeli araziler, diğer birçok sanatçının aksine, yüzyıllardır yerleşik bir peyzaj sanatı geleneğine sahip olan İtalya’ya hiç gitmemiş olan Rousseau için önemli bir yer tutuyordu.

Sanatsal gelenekleri açıkça göz ardı etmesi, daha da geliştireceği kendine özgü tarzının ortaya çıkmasının anahtarıydı.İlk öğretmenlerinden biri olan Remond, Rousseau’nun eksantrik kompozisyonlarını ve keskin bir şekilde natüralist konularını kınamasına rağmen, genç ressam, çok saygın Romantik ressam Ary Scheffer’da bir müttefik buldu.İkincisi, Rousseau, Camille Corot ve diğer sanatçıların şampiyonu olacaktı.Aslında, Jura’daki Sığırların İnişi’nde Rousseau’ya yardım eden Scheffer’dı.

Yaratıcı bir tuval, o yılın Salonu tarafından reddedildi. 1830’ların başında Salonlardaki birkaç başarı örneğini takip eden şey, 1836 ve 1841 arasında bir dizi ret oldu. Bu dönem, Salon ve resmi sanat dünyası ile uzun bir ara vardı ve bu noktada, Rousseau eserlerini göndermeyi bırakmaya karar verdi.

Muhafazakar sisteme karşı protesto gerçekleştirdi. Bunu yaparak, orijinal, kuralları çiğneyen manzaralar için bir itibarın yanı sıra ‘le grand refusé’ veya ‘büyük reddedilen’ lakabını kazandı.

Her ne kadar muhalif olsa da, Rousseau’nun Paris’in resmi sanat dünyasından sürgün dönemi, özne arayışı içinde seyahat etmek ve Fransız kırsalını keşfetmek için olumlu bir notla geçti. Paris’teki cesaret kırılmasına ve mali açıdan belirsiz kariyerine rağmen, Rousseau’nun bir sanatçı olarak yetenekleri, özellikle Barbizon Okulu’ndan bir dizi sadık destekçi ve takipçi tarafından kabul edildi.

Jean-Baptiste-Camille Corot , Jean-François Millet gibi resmi olmayan bir sanatçı grubuydu.Narcisse Virgile Diaz de la Pena, Jules Dupre, François Louis Français, Charles Emile Jacque, Constant Troyon, 1830 ve 1880 yılları arasında küçük bir çiftçi köyü olan Barbizon’da yaşayıp çalışmış.

Günün sonunda, ressamlar, temel pansiyon ve loca tesisini sağlayan Auberge Ganne adlı handa bir araya geldiler ve akşamları kahve, çay veya şarap eşliğinde resimlerini tartıştılar.

Halihazırda yerleşik bir karakteristik stili olan Rousseau, tercih edilen bir liderdi.Diaz de la Pena ve Millet, yalnızca onun titiz tekniğini taklit etmeye çalıştıkları için değil, aynı zamanda Salon talimatlarına uymama konusunda da en sadık öğrencileriydi.

Diaz de la Pena, Rousseau’nun tuvali üzerinde çalışmasını gözlemlemek için ormana giderdi. Sürekli değişen hava ve iklim koşulları ile olaylar, en derin öznel duygularını doğa manzaralarına yansıtabilen Rousseau için dramatik, hatta şiirseldi. Böylece, peyzaj türünü, bir yandan sanatsal yaratıcılıktan yoksun doğanın kopyaları olarak görülmekten ve diğer yandan mitolojik ya da tarihsel anlatıya bağımlılıktan kurtarmıştı.

Rousseau, bir sanatçı olarak manzaralarla ilgilendiği kadar, bir aktivist olarak da doğanın bakımı için çalışmaya kendini adamıştı. Bu bağlamda, hızlı sanayileşmeyi ve bozulmamış topraklara dokunarak protesto etti ve Fontainebleau Ormanı’nın işlerine giderek daha fazla dahil oldu.

O zamanlar, kaynaklar ve özel teşebbüs için ormanın bölümlerini yerle bir etmek için planlar yapıldı. Rousseau, 1852-53’te başarıyla kurulan ve ressamı en eski çevre korumacılarından biri yapan korumalı bir arazi koruma alanı kurmak için İmparator III.Napoleon’a bir dilekçe yazdı.

Fontainebleau’ya olan bağlılık zamanla güçlendi ve bu yüzden onu kalıcı ikametgahı oldu.Bu arada, Paris sanat dünyasından soyutlanması, bir münzevi olarak kabul edildiğinden itibarını tehlikeye attı. Ancak Rousseau, Jules Dupre,Alfred Sensier ve Theophile Thore gibi birkaç ressam ve yazarla yakın dostluğu sürdürdü ve korudu.Ancak özel hayatını özel tutmayı severdi.Realist romancı George Sand ile arkadaşlığı onu evliliğin eşiğine getirene kadar mutlu bir bekardı.Hikaye, Rousseau’nun 1839’da oğlu Maurice Sand ile olan dostluğu sayesinde tanınmış bir yazar olan Sand’i tanımasıyla başladı.Sand’in ailesi ve sanatçı arasındaki bağ, o Berry’de kaldıkça güçlendi.Yolun yanındaki gölet, Berry’de bir çiftlik1845 ve 1848 yılları arasında burada onun tarafından boyanmıştı. Belki de Rousseau’dan esinlenen Sand, orman bölgesinin ticarileşme karşıtı davası için de çalıştı.

Sanatçıyı sanatı ve aktivizmi aracılığıyla tanıyan Sand, 1847’de sonunda ona teklif etti. Ne yazık ki, Rousseau’nun Dupre’yi suçladığı dedikodulardan beslenen bu ittifak, kişilerarası çatışma ve tam bir hayal kırıklığı ile sonuçlandı. Bu duruma alıştıktan sonra, hayatının geri kalanını Eliza Gros adında bir kadınla birlikte geçirdi. Ne yazık ki, çeşitli tıbbi hastalıklar nedeniyle defalarca hastaneye kaldırıldı ve Sensier tarafından zihinsel olarak dengesiz olarak tanımlandı. Kişisel ve mesleki zorluklarından dolayı acı çeken Rousseau, ormanda tek başına bir sığınak aradı, melankolisi genellikle dalgın manzaralarında belirgindir.

1850’ler Rousseau’nun kaderinde bir dönüş oldu.1848 Devrimi, Paris Salon jürisinin yeni (geçici de olsa) bir liberalleşmesini sağladı ve Rousseau’nun resmi sistem ve kurumlara yeniden girmesine izin verdi. 1849 Salonu onun An Avenue of Trees, Forest of l’Isle-Adam’ı (1849) kabul etti.Ona birinci sınıf bir madalya verdi, bu onu bir daha jüriye karşı karşıya gelmekten veya jüriye boyun eğmekten muaf tutacak bir ödül. Ayrıca, Rousseau’nun bir sanatçı olarak konumunu geri kazanmanın bir yolu olarak, hükümet ona Musee du Luxembourg için bir iş teklif etti.

Ortaya çıkan tuval, Fontainebleau Ormanı’nın Kenarı Gün Batımı(1848-49), orijinal işlerinden önemli ölçüde daha büyüktür. Rousseau’nun resmi itibarının yeniden canlanması, 1852’de Cross of the Legion of Honor ile ödüllendirildiği ve ardından 1855’teki Exposition Universelle’deki çalışmalarına adanmış bir galeri izlediğinde doruk noktasına ulaştı. Fransa ve dünya çapında bu prestijli serginin bir sonucuydu.Buna rağmen, 1860’larda Rousseau, büyük ölçüde karısının kalıcı hastalıkları ve çalışmalarına karşı azalan ilgi nedeniyle, geçimini sağlamak için yeniden mücadele etti.

1850’lerin sonları ve 1860’ların resimleri, örneğin , 1840’larda başlayıp hayatının son yıllarında yeniden işlemek için terk ettiği bir tuval olan Kış Ormanı (1846-67) gibi, düşündürücü derecede karanlıktır.

Exposition Universelle Jüri Başkanlığı görevine seçildiğinde 1867’de Rousseau onurlandırıldı. Bu sevinç kısa sürdü, çünkü Legion of Honor’un Görevlisi olarak atanmamış birkaç Jüri üyesinden biri olduğu için tekrar küçümsendiğini hissetti. Bu daha sonra düzeltilirken, hakaret Rousseau’nun başa çıkması için çok zordu ve sağlığını olumsuz etkiledi.

Sergiden sadece bir ay sonra felç oldu ve ressam Jean-François Millet’in bakımına verildi. Millet’in bakımı ve gözetimi altında Rousseau kısa bir süreliğine iyileşti ve yatağından manzaralar çizerken bulundu.Ne yazık ki sağlığı tekrar bozuldu ve 1867’de ölümüne yol açtı. Son nefesini vermeden önce Rousseau, ülkesinin İmparator’dan başkası olmayan bir sanatçıya verebileceği en büyük onuru nihayet almıştı.

Theodore Rousseau 22 Aralık 1867’de öldü.