Lygia Clark Kimdir? Hayatı Ve Biyografisi

Lygia Clark Biyografi 

BREZILYALI RESSAM, HEYKELTIRAŞ, YERLEŞTIRME VE KATILIMCI SANATÇI

Doğum: 23 Ekim 1920 – Belo Horizonte, Brezilya

Ölüm: 25 Nisan 1988 – Rio de Janeiro, Brezilya 

Lygia Clark’ın Biyografisi

Lygia Clark, Lygia Pimentel Lins, Brezilya’nın Minas Gerais kentindeki Belo Horizonte kasabasında üst sınıf bir ailede dünyaya geldi.Küçük yaşlardan itibaren çizime ilgi duyduğu Sacre Coeur Katolik Okulu’nda rahibeler tarafından eğitildi.Çocukluğu, burjuva baskısı ile karışık bir küçük kasaba ayrıcalığıydı. Babası genellikle şiddetli ve tacizciydi ve Clark, geleneksel yetiştirilme tarzının dikte ettiği sınırlamalar tarafından boğulmuş hissetti.Bir yetişkin olarak, psikanaliz, çoğu kez ergenliğin başlamasıyla daha belirgin hale gelen bir ait olmama duygusuna odaklanan pek çok acı verici çocukluk anısını açığa çıkarırdı.Hatırladığı gibi, “Ailenin dışında hissederek büyüdüm, her gece marjinalliğin bir işareti olarak deneyimlediğim küçük klitorisimi yırtmaya çalıştım.”

On sekiz yaşında bir inşaat mühendisi olan Aluizio Clark Ribeiro ile evlendi ve onunla birlikte o zamanın başkenti Rio de Janeiro’ya taşındı.Clark yirmi beş yaşına geldiğinde üç çocuk annesiydi. Elizabeth (1941), Alvaro (1943) ve Eduardo (1945); Annelik deneyimi, daha sonra , 1968 Venedik Bienali’nde Brezilya Pavyonu’nda eleştirel beğeni toplayan katılımcı bir yerleştirme olan The House is the Body gibi önemli çalışmaları bilgilendirmeye yardımcı olacaktır.

1947 ve 1949 yılları arasında, Clarke, Latin Amerika Modernizminin önemli bir figürü olan ressam ve peyzaj mimarı Roberto Burle Marx ve Rio de Janeiro’da ressam ve heykeltıraş Zelia Salgado’nun yanında çalıştı.Avrupa avangardına olan hayranlığı onu, 1950-51 yılları arasında çocuklarıyla birlikte yaşadığı Paris’e götürdü ve Clark’ın eğitimini soyut ressamlar Arpad Szenes, Isaac Dobrinsky ve Fernand Leger’in vesayeti altında sürdürmesine izin verdi.Brezilya’ya dönüşünde Clark’a ilk kişisel sergisi verildi ve yılın en iyi yeni sanatçısı için prestijli bir ödül kazandı.Mesleki başarı ile birlikte, evliliği bozulduğu için kişisel zorluklar geldi ve 1953’te boşanmaya yol açtı. Ayrılık, nihayetinde seçtiği kariyeri sürdürmesine izin verecekti.Oğlu Eduardo’nun gözlemlediği gibi, “Annem zengin doğdu, zengin bir adamla evlendi ve, Boşandıktan sonra 86 daire aldı ve işini desteklemek için birer birer sattı.”

Brezilya’da 1950’ler, Juscelino Kubitschek’in (1956-61) başkanlığı sırasında yaşanan ekonomik refah ve siyasi istikrardan kaynaklanan yoğun bir iyimserlikle damgasını vurdu.Rio de Janeiro, olmak için canlandırıcı bir yerdi: Bossa Nova’nın gerilimleri havadaydı, modernist mimaride cüretkar deneyler gerçekleştiriliyordu ve görsel sanatçılar, karşı konulmaz Brezilyalı bir şey yaratmak için Konstrüktivizmi uyarlıyorlardı.Clark’ın erken dönem soyut kompozisyonları, şu anda üretilen görsel sanatın kesin örnekleridir. 

1954’te Ivan Serpa liderliğindeki ve üyeleri arasında Lygia Pape ve Helio Oiticica’nın da bulunduğu bir sanatçı kolektifi olan Grupo Frente’ye katıldı. Oititica, Clark’ın ömür boyu arkadaşı oldu. Grup başlangıçta (geometrik soyutlamayı vurgulayan) Beton sanatının ideallerini benimsedi.Ancak 1959’da Clark ve Oititica, Manifesto Neo  concreta’daki imza sahiplerine isimlerini eklediler.Bazı Beton sanatçılarının aşırı dogmatik yaklaşımını eleştiren ve daha fazla duygusallık, renk ve duygu ile bir Beton sanatı çağrısında bulunmuştut.Neo-somutçular, felsefi araştırmaya öznel, somut bir yaklaşıma öncülük etmiş olan Fransız düşünür Maurice Merleau-Ponty’nin fenomenolojisinden etkilendiler.Bu zamanlarda, Clark onun resimlerinde gibi üç boyutlu yapılara iki boyutlu soyutlamalardan geliştirilen Ortodoks Modernist ile canon kırmaya başlamıştı yaptığı çalışmalardan, bir benzerine bedensel ve duyusal yaklaşım benimsemeye başlamıştı.Breaking çerçeve ( Quebra da mouldura , 1954) ve Critters ( Bichos , 1960-63 ) gibi katılımcı nesneler vardır.

1960’ların ortalarına gelindiğinde, Clark’ın çalışmaları, daha önceki geometrik soyutlamalarından hiçbir iz bırakmadan, tamamen bedensel, katılımcı ve performatifti.1965’te Londra’daki büyük bir kişisel sergi ve Clark’ın gebelik deneyimini simüle eden katılımcı bir yerleştirmeyi sunduğu 1968’deki Venedik Bienali’nde Brezilya’yı temsil etme fırsatı da dahil olmak üzere, eleştirmenlerce beğenilen bir dizi sergiyle, artık uluslararası alanda tanınan bir sanatçıydı.

Ev Vücuttur : Penetrasyon, Yumurtlama, Çimlenme, Atılma ( A Casa e o Corpo: Penetraçao , Ovulação , Germinaçao e Expulsao, 1968). Bu derin Freudyen çalışma, Clark’ın beden hakkında uzamsal ve psikolojik bir anlayışa ulaşma ve katılımcıları için bu keşif sürecini kolaylaştırma arzusunu örneklemektedir.

1964’te Brezilya’da bir darbe 1984’e kadar sürecek baskıcı bir askeri rejim kurdu. Birçok anayasal hakkı askıya alan bir kararnamenin kabul edilmesinden sonra Clark, diğer birçok sanatçı, yazar ve aydın gibi Avrupa’ya taşındı ve 1968’de Paris’e geldi.O yılın başlarındaki öğrenci ayaklanmalarından derinden etkilenen bir şehir bulun.Clark’ın bu dönemdeki son derece somutlaşmış, katılımcı çalışması, genellikle Brezilya’daki gergin siyasi duruma ve ayrıca Paris’teki son huzursuzluğa bir yanıt olarak anlaşılır.

Bu dönemdeki çalışmaları, Clark ve Oititica gibi görsel sanatçıları Caetano Veloso ve Gilberto Gil gibi müzisyenlerle ve film yapımcılarıyla bir araya getiren iyimser bir anti-otoriter proje olan Brezilya Tropicália hareketi gibi daha geniş yaratıcı hareketlerin gelişiminde yankılandı.Neville de Almeida gibi. Uluslararası olarak, Clark’ın katılımcı çevreye olan ilgisi, Allan Kaprow’un Happenings’i gibi erken performans sanatı biçimlerinin ortaya çıkmasıyla yankılandı.Amerika Birleşik Devletleri’nde, ancak Clark, uygulamasının bu şekilde performatif olduğunu düşünmedi.Clark’ın ömür boyu arkadaşı olan sanat tarihçisi Yves Alan Bois, sanatçı ile eserini Body Art ve Happenings ile karşılaştırma hatasına düşen bir müze küratörü arasındaki konuşmayı hatırlıyor.Küratör “bir öfkeli suistimal seli aldı: işinin herhangi bir performansla ya da bir röntgencinin ikincil yararı için bir tepside teklifle, fantezilerinin ve dürtülerinin hiçbir ilgisi yoktu”. 

Clark, 1976’da Rio de Janeiro’ya döndü ve burada bir terapist ve şifacı olarak kendi evinde hastaları tedavi eden bir uygulama kurdu.Bu seanslar , hastalarının bedenlerine kendi tasarladıkları dekorların veya ilişkisel nesnelerin ( objetos relacionais ) uygulanmasını içeriyordu.Terapötik yöntemini Estruturaçao do Self ( Benliğin Yapılanması) olarak adlandırdı ve 1980’lerin başında psikologları, sanatçıları ve terapistleri bu yöntemin uygulanması konusunda eğitiyordu. Clark’ın tedavi yöntemleri bugün hala kullanılmaktadır, eski meslektaşı Lula Wanderley tarafından Rio de Janeiro’daki Instituto Municipal de Assistência a Saúde Nise da Silveira hastanesinin psikiyatri koğuşunda bulunan bir klinikte uygulanmaktadır.

1976’da Brezilya, Clark’ın 1968’de bıraktığı radikal kültürel ortamdan çok farklı bir yerdi.Kitleler için eğlenceye öncelik veren, hükümet destekli yeni bir kültürel program, 1950’lerde sanat ortamını şekillendiren deney ve diyalog atmosferinin yerini aldı.

Aralarında Grupo Frente’nin eski lideri Ivan Serpa’nın da (d.1973) bulunduğu birkaç önemli kültürel şahsiyet ölmüştü. Clark’ın yakın arkadaşı Helio Oiticica (Clark’tan on yedi yaş küçük) 1980’de aniden felç geçirerek öldü. Bu son yıllar Clark için özellikle zordu.Mali ve duygusal olarak mücadele ediyordu ve sağlığı kötüleşiyordu, ağır içki yüzünden daha da kötüleşiyordu. 1988’de Clark ölümcül bir kalp krizi geçirdi ve Copacabana’daki dairesinde öldü.

Lygia Clark’ın Kısa Bir Kariyer Değerlendirmesi

Bilgin ve küratör Guy Brett, “Çalışmaları mevcut sanat kavramlarını ödünç almadığını aksine sanat ve sanatçı kavramlarını dönüştürdüğünü” belirtti. Sanat ve yaşam arasındaki engelleri ortadan kaldırarak Clark, sanatın ne olabileceği veya olması gerektiği konusunda alınan fikirlere meydan okudu. Dolayısıyla geleneksel sanat biçimlerinin sınırlarıyla ilgilenen çağdaş sanatçılar için önemli bir referans noktasıdır.

Clark’ın etkisi hem küresel hem de yerel olmuştur; sanatçı Carlito Carvalhosa’nın belirttiği gibi, “mirası her yerdedir”. Özellikle bir nesil Latin Amerikalı sanatçıya ilham verdi. Ernesto Neto için aktif izleyiciye olan ilgisi önemliyken, onun dikotomilere ve dualizmlere olan hayranlığı Doris Salcedo ve Marta Minujin gibi sanatçıların yapıtlarını bilgilendirir. Clark’ın bedeni ütopik ve politik kullanımı, sanatçılar Jeanine Oleson, Emily Royson ve koreograf Jérôme Bell’in çalışmalarında yankılanıyor.