John Everett Millais Kimdir? 

John Everett Millais Biyografi 

İNGİLİZ RESSAM

Doğum: 8 Haziran 1829 – Southampton, Birleşik Krallık

Ölüm: 13 Ağustos 1896 – Kensington, Birleşik Krallık

John Everett Millais’in Biyografisi

Üç kardeşin en küçüğü olan John Everett Millais, rahat bir orta sınıf Askeri ailede doğdu. Babası John William Millais, hevesli bir “Pazar ressamı” idi. John ve kardeşi William, babalarının sanat sevgisinin mirasçıları olacaktı. Annesi Mary Emily Hodgkinson tarafından evde eğitim gören Millais, pastoral bir çocukluk geçirdi. Sanat tarihçisi Jason Rosenfeld, Millais hakkında daha önceki biyografik yazılar hakkında yorum yaparken, “ister balık tutmak, ister avlanmak, yürümek, binmek, kriket oynamak ya da yüzmek olsun, erken dönem açık hava etkinliklerine duyduğu aşka birçok gönderme var.Vücut yapısı ve ray gibi ince bir figür, onu yetişkin olmadan önce tanıyanlar tarafından sıklıkla belirtilen fiziksel bir özellik”.

Millais’in olağanüstü sanat yeteneği, ailesi tarafından tamamen benimsendi. Dokuz yaşındaki oğullarının yeteneklerine olan sarsılmaz inançları, tüm ailenin 1838’de Londra’ya taşınmasına ve orada ciddi bir şekilde sanat eğitimi almaya başlamasına neden oldu. Rosenfeld’e göre, “bu kumar, Fransa ve Jersey’deki milislerden ve hayali konulardan yaptığı çocuk çizimlerinin gücü ve Paris’te eğitimli bir sanatçı ve illüstratörden alınan verimli dersler üzerineydi”.

Londra’ya vardığında annesi, oğlunu Kraliyet Sanat Akademisi başkanı Sir Martin Shee’ye takdim etti. Dokuz yaşında bir çocukla karşı karşıya kalan Shee, oğlunun bacaları süpürmek için eğitilirse daha iyi hizmet göreceğini öne sürerek Mary’yi çabucak reddetti. Ancak o ısrar etti ve Millais’in çalışmalarının örneklerini görünce fikrini değiştirdi.

Millais, eğitimine Henry Sass’ın Akademisi’ne başlaması için gönderildi ve iki yıl sonra Kraliyet Akademisi’ne şartlı olarak kabul edildi. İlk ayrım madalyasını aldıktan üç yıl sonra, 1846’da tam öğrenci oldu. Gençliği, onu, genellikle neşeli mizacı ve nazik kişiliği tarafından kazanılan daha olgun arkadaşlarından ayırmadı. Rosenfeld’e göre, gerçekten de, “Millais diğer öğrencilerin gözdesi oldu.İyi eğitimine rağmen Millais, Eski Ustaların dar uygulamaları ve Akademinin Raphael de dahil olmak üzere ve onun ilerisi olan Rönesans sanatçılarının mükemmelliğine yaptığı yoğun vurgu olduğunu hissettiği şeylerden bıkacaktı.

1848’de Akademi öğrencilerinden oluşan yedi genç sanatçıdan oluşan gizli bir gruba katıldı.Dante Gabriel Rosetti , William Holman Hunt , James Collinson, William Michael Rosetti, Frederic George Stephens ve Thomas Woolner. Grup, Pre-Raphaelite Brotherhood adıyla anılacaktı.Kardeşlik dini, edebi ve şiirsel kaynaklardan, özellikle aşk ve ölüm konusunu işleyenlerden tematik ilham alan resimlerde titiz bir gerçekçilik için çabaladı. Millais, kendi adına, en büyük başyapıtlarından biri olan Mesih’in Ebeveynlerinin Evinde (Marangoz Dükkanı) (1849-50) (1849-50) dahil olmak üzere, bu tarzda birçok eser boyadı.

Sanat tarihçisi EH Gombrich, Stefan Lochner ve Fra Angelico gibi onbeşinci yüzyıl “ilkellerinin” eserlerinin izini sürerek, “Ön-Rafaelit Kardeşliği’ndeki ressamlar adanmışlık ve çocuksu bir kalp”, sanatta “Victoria ustalarının masumiyet özleminin” bir türeviydi.

Gombrich, bir “inanç çağına” bakmanın tematik olarak Delacroix ve Courbet gibi Fransız ressamların daha ilerici/çağdaş tarzıyla rekabet edemeyeceğini savundu.Böylece kısa ömürlü olmaya yazgılıydı. Ancak sanat tarihçisi John Rothenstein’ın belirttiği gibi, başlangıcında Kardeşlik, “Toplumun Sanayi Devrimi tarafından yaratılan dış görünüşünün sis kuşağının acımasızlığından yaygın bir yaratıcı geri tepmenin en olumlu İngilizce ifadesiydi. ve ‘genelleştirilmiş form’, mülk sahnesi ve stüdyo aydınlatması anlamına gelen, Rönesans’tan uzaktan türetilen kayıtsız ama iddialı klasisizmden”.

Pre-Raphaelite Brotherhood sanat eleştirmeni John Ruskin’in öğrencileriydi ve bu da sırayla Grubun en sadık şampiyonu oldu. “İngiltere’de dünyanın üç yüz yıldır gördüğünden daha asil bir sanat okulunun temellerini atabileceklerini” öngören grup için büyük umutları vardı. Rosenfeld’e göre, Kardeşlik, Ruskin’in “sanatçıların gözlerini doğal dünyada kendilerine sunulan çok sayıda konuya açmaları ve geleneksel sanat eğitiminin kısıtlamalarından kurtulmaları” için yaptığı meydan okumaya yükseldi. Uygulama tipik olarak açık havada ve doğrudan doğadan çizim yaparak resim yapmayı içeriyordu ve bu geleneksel ressamlar ve patronlar için bir ön plana çıkmasına rağmen, kardeşlik hızla popülerlik kazandı.

Dindar Millais kendini benzer düşünen adamlar arasında bulsa da, bir zamanlar gruptan çıkarıldı. Rosenfeld nasıl olduğunu şöyle açıklıyor: “Ünlü bir şekilde bağımsızdı ve romantik ilişkilere pek az ilgi duyuyor gibiydi.Millais yaşıtlarından daha fazla para kazanmasına rağmen evde kaldı.Ancak büyük ölçüde ailesini destekliyordu. Hatta masrafları karşılamak için aktörlerin çizimlerini yapmak için tiyatrolara gidiyor”. Sırasıyla ailesi ona hayrandı ve Millais’in kuzeni Edward Benest, bir keresinde “o evdeki her şeyin genç sanatçıya olan büyük bağlılığın özelliği olduğunu ve yine de hiçbir şekilde şımarık olmadığını” anlattı.

Millais, Ruskin ve eşi Euphemia Effie Chalmers Gray ile sosyalleşmeye başladığında sosyal utangaçlığının üstesinden gelecekti. Ruskins mutlu bir evlilikten hoşlanmadı. Karısından dokuz yaş büyük olan Ruskin, çocuk babası olmayı reddettiği için evliliğini tamamlamayı reddetti.

Millais hemen Effie’den etkilendi ve portresini birkaç kez çizdi (hatta ona sanat dersleri verdi). Çekiciliği hızla aşka dönüştü.Effie’nin evlilik mutsuzluğunu öğrendiğinde sanatçı daha da hırpalanır.

Effie kısa süre sonra kendisini sosyal olarak Ruskin’den uzaklaştırmaya çalışan Millais’e karşı hisler beslemeye başladı. Millais, 1854’te Effie’nin annesine şöyle yazdı: “Eğer danışmak için sadece kendime sahip olsaydım, hemen yazardım ve şimdiye kadar yapmak zorunda kaldığım en nefret dolu görev olan portreye devam etmeyi reddederdim, ama o kadar endişeliyim ki, Effie, acısını artırmaktansa katlanacağım hiçbir davranışım için daha fazla acı çekmesin.” Ruskins’ evlilik, Effie’nin (o yılın Temmuz ayında kabul edilen) bir iptal davası açmasıyla 1854 Nisan’ında sona erdi. Millais, bir yıl sonra 3 Temmuz 1855’te Effie ile evlendi ve çiftin dört erkek ve iki kız çocuğu yetiştirdiği sevgi dolu ve mutlu bir evliliğin başlangıcı oldu.

Erkeklerin dostluğu sona erdi, ancak Ruskin’in Millais’in çalışmaları hakkındaki eleştirileri saygılı kaldı. Millais, sanatında yeni bir döneme başladığı zaman bu dönemde Sonbahar Yaprakları (1855-56) gibi birçok etkileyici resim üretti. Yeni eserleri, gerçekçiliğe katı bir bağlılıktan uzaklaşıyordu (dolayısıyla Pre-Rafaelizm’den uzaklaşması). Rosenfeld, Millais’in Kraliyet Akademisi üyesi olarak yeni rolüyle çakışan “sanatına daha olgun bir bakış açısı” getirdiğini ve gelirini artırmanın ve itibarını yaymanın bir yolu olarak baskıların önemini fark etmesini anlattı.

1850’lerin sonlarında Millais giderek daha çok yönlü hale geliyordu, hatta sanatını politik açıklamalar yapmak için kullanıyordu. Ayrıca kendi çocuklarını model alarak pratik yapmaya başladı.

Çocuk portreleri için çeşitli komisyonlar alarak, çocukluğun özünü yakalama yeteneğiyle kısa sürede geniş çapta tanındı. Bu eserler o kadar rağbet görüyordu ki, aslında son derece bağlantılı ve prestijli patronlara bile bir eser garanti edilemiyordu. Rosenfeld’e göre, “4 Mayıs 1867’deki Kraliyet Akademisi akşam yemeğinde Millais, Galler Prensi Albert ile tanıştı ve bu, sanatçının çocukları içeren tablolarından birini satın alma arzusunu dile getirdi, ancak Millais ona hepsinin satıldığını söylemek zorunda kaldı”. 

Resimlerinin baskılarını satma hevesine ek olarak, Alfred Tennyson’ın şiirlerinin 1857’de yayınlanması için on sekiz tasarımın yaratılması da dahil olmak üzere ticari işler üstlendi. Rosenfeld’e göre, “On yıldan fazla bir süredir Millais, Illustrated London News ve Punch gibi haftalık yayınlardan edebiyat dergilerine kadar çeşitli yayınlara ek olarak çeşitli yayıncılar için durmadan siyah beyaz çalışacaktı “. Bununla birlikte, artan bir talep olan resimlerinin satışından sabit bir gelir elde etmeye başlayınca, illüstratör çalışmaları sonunda azalacaktı. Gelişmiş ticari durumu, Kraliyet Akademisi’ndeki yükselişiyle aynı zamana denk geldi.1863’ün sonunda tam bir Akademisyen oldu.

Millais’in 1859’da Akademi’deki sergisi, onu resimlerinden çok etkilenen James McNeill Whistler’ın dikkatini çekti. İki adam tanıştırıldığında, Whistler Millais’e, “Asla pohpohlamam, ama resminizin Kraliyet Akademisi’nin yıllardır duvarlarında olan en güzel renk parçası olduğunu söyleyeceğim” dedi. Millais’in Spring (1856-59) gibi eserlerini resmettiği üslup, güzel işlenmiş genç kadınları içeren güçlü bir anlatı unsuru taşıyordu ve bu eserler, Whistler’ın kurucu üyesi olduğu Estetik hareket hakkında doğrudan bilgi veriyordu.

Millais’in yaşamının son on yılı profesyonel ve kişisel bir cepheyle meşguldü. 1878’de Paris’teki Exposition Universelle de dahil olmak üzere sergilerdeki beğenisi, itibarını daha da artırdı, ancak sonraki yıllarda neredeyse yalnızca manzara ve portreye odaklandı.

Millais manzaraları için İskoçya’ya gitti ve burada çoğu zaman zorlu hava koşulları altında toplam yirmi bir manzara oluşturdu. 1876’da kızı Mary’ye yazdığı bir mektupta, “Parmaklarımı hissetmiyordum ve memnuniyetle rahat bir ateşe girdim” dedi.

Akademideki ilk yıllarından beri portreler yaratırken, olgun portreleri ona yeniden saygı kazandıran daha ağır bir impasto tarzında işlendi. Bununla birlikte, bakıcılarının yanıt verdiği şey onun mükemmel teknik becerisi değil, kişisel tavrıydı. Millais’in 1879’da resim yaptığı sanatçı arkadaşı Louise Jopling, sanatçı hakkında şunları söyledi: “İyi bir tabiatın ruhuydu ve ne kişisel ne de eseri hakkında tamamen kibirsizdi ve hiç bu kadar kıskançlık veya kıskançlıktan yoksun bir adam tanımadım.

Millais’in en prestijli işleri, İngiliz siyasetindeki iki önemli şahsiyet, Başbakan Benjamin Disraeli (1881’de) ve William Ewart Gladstone (1879’da) aracılığıyla geldi. Disraeli Millais’e, “Ben çok kötü bir bakıcıyım, ama sizin şanlı kaleminiz sayesinde gelecek nesiller tarafından tanınma şansımdan kolay kolay vazgeçemem” demişti.Gladstone ise sanatçının çabalarından o kadar etkilenmişti ki, ona 1885’te Baronet unvanını verdi. Millais’i bu onuru alan ilk İngiliz sanatçı yapıyor. Tipik olarak mütevazi Millais, bu ayrım karşısında şaşkına dönmüş ve en büyük kızına şunları yazmıştı: “Kraliçe’nin onayıyla Bay Gladstone beni bir Baronet yaptı ve evin zevkini görmek tatlı, mutfaktan yukarıya doğru gülümsemeden başka bir şey değil”.

Millais, oğlu George’un 1878’de tifo hastalığına yenik düştüğü bu yıllarda Millais’in başına bela oldu. Kaybından harap olan Millais, biraz teselli bulmak için resme yöneldi. Daha sonra arkadaşı Louise Jopling’e şöyle yazdı: “George öldüğünde, çalışmalarım için minnettar hissettim. En emin yol olarak, mümkün olan en kısa sürede şövalenize götürün, unutmamak, ancak zihninizi sağlıklı ve hatta mutlu bir şekilde meşgul etmek. “.

1894’te gırtlak kanseri teşhisi konulduğunda Millais’in sağlığı ciddi bir darbe aldı. Ameliyat oldu ve Bath’da bir süre nekahet dönemi geçirdi, ancak artan baş ağrıları ve göz ağrılarından muzdaripti. Effie’ye yazdığı mektupta, “bu zorunlu tembellik beni çok yoruyor, bazen işime çok iyi devam edebileceğimi hissediyorum, diğerlerinde eski duygu geri geliyor ve deneyden işe geri dönmekten korkuyorum.” Kötüleşen sağlığına ilişkin korku, onu dini temalara geri döndüren son eserlerini yaratmasına yol açmış olabilir.

Millais’in sağlığı o kadar kötüydü ki, kendisine 20 Şubat 1896’da verilen Kraliyet Akademisi Başkanlığı -İngiliz sanat kuruluşundaki en yüksek konum- ödülünü tam olarak takdir edemedi.

Ancak, sadece üç ay sonra, Bu, Kraliçe Victoria’yı üzen ve durumunu hafifletmek için bir şey yapıp yapamayacağını soran Kraliçe Victoria’yı bile üzen bir durum. Rosenfeld’e göre, “Kraliçe tarafından yanlış bir şekilde boşanma olarak görülen ilk evliliğinin iptali nedeniyle onu daha önce reddetmişti”.

Kısa bir süre sonra, sadece altmış yedi yaşında öldüğünde, Kraliçe, Effie’ye kendi kişisel ve ulusun, çağının en büyük İngiliz sanatçılarını kaybetme konusundaki üzüntüsünü ifade ettiği bir mektup yazdı.

Millais, on dokuzuncu yüzyıl Britanya’sında sanatın modernize edilmesinde kilit bir rol oynadı. Pre-Raphaelite Brotherhood’un kurucu üyesi olarak, İngiliz sanat tarihindeki en radikal hareketlerden birinin parçasıydı ve sanat tarihçisi Jason Rosenfeld’in sözleriyle, “Kraliyet’in ağırbaşlı doğasına genç ve cesur bir meydan okuma” oluşturdu. İngiltere’de genel olarak Akademi ve sanat”. Sanayileşmenin olumsuz etkisine tepkilerinin bir parçası olarak, Raphael öncesi ortaçağ stillerinin, hikayelerinin ve üretim yöntemlerinin yeniden canlanması, Arts and Crafts hareketinin gelişimi üzerinde derin bir etkiye sahipti.Kendisi Art Nouveau ve Art Deco’nun öncüsüdür.

Millais , İskoç manzaralarından etkilenen Vincent van Gogh başta olmak üzere birçok farklı sanatçıya ilham kaynağı oldu. Ayrıca birçok figürünü işlerken kullandığı gizem havası ve birçok resminde Pre-Rafaelit üsluptan uzaklaştıktan sonra oluşturduğu muğlak anlatılar, Estetik akımının yolunu açmıştır.Kilit üyeleri Edward Burne-Jones , Dante Gabriel Rosetti ve James Abbott McNeill Whistler’ın çalışmalarına ilham veriyor.

Millais ayrıca güzel sanatların seri yeniden üretimi üzerinde belirleyici bir tarihsel etki yaptı. İleriye dönük düşüncesi, firmaların onları baskılara dönüştüreceği açık anlayışı üzerine resimler üretmesini sağlayacaktı. Bunu yaparken sadece kendi itibarını arttırmakla kalmadı, aynı zamanda güzel sanat eserlerinin erişilebilirliğini (ve kişisel mülkiyet potansiyelini) genişletti. Benzer şekilde, birçok iyi sanatçı illüstrasyonu türev bir uygulama olarak görürken, Millais dergiler ve gazeteler için çizim sanatına yalnızca gelirini artırmanın bir yolu olarak değil, aynı zamanda resim becerilerini daha da geliştirmenin bir yolu olarak değer verdi.