Jean-Baptiste-Siméon Chardin Kimdir? Hayatı Ve Biyografisi

Jean-Baptiste Siméon Chardin 

FRANSIZ RESSAM

Doğum: 2 Kasım 1699 – Paris, Fransa

Ölüm: 6 Aralık 1779 – Paris, Fransa

Jean Baptiste Siméon Chardin’in Biyografisi

Jean Baptiste Simeon Chardin’in yaşamının ilk yılları hakkında pek bir şey bilinmiyor.Paris’te Rue de Seine’de doğan Chardin, çocukluğunu bilardo masası yapımcısı olan babasına atölyesinde eşlik ederek geçirdi.Başarılı ama alçakgönüllü Chardin’in ailesi, daha sonraki tür resimlerinin çoğunun konularını etkilemeye başlayacak olan bir burjuva zanaatkarlar sınıfının parçasıydı.Genç Chardin önce, akademik çizim tekniklerini öğrendiği ressam Pierre Jacques Cazes’in ve ardından ünlü bir tarih ressamı olan Noël-Nicolas Coypel’in atölyesine katıldı.Chardin, Coypel’den bir görev olan tarih resmine çok az ilgi duysa da, ustanın av resimlerinden birine dahil edilmek üzere hayattan bir tüfek kopyalamak, onu, adının eş anlamlı hale geleceği titiz bir gözlem tarzına götürdü.Ressamların koruyucu azizi olan Aziz Luke Loncası’na benzer bir lonca olan Academie de Saint Luc’ta daha fazla eğitim aldı.Chardin’in bu ilk yıllardaki çalışması, bir dizi tür sahnesinin yanı sıra Parisli bir cerrahın muayenehanesi için yaptırılan bir tabelayı içeriyordu.

Ancak Academie Royale de Peinture’ın dikkatini çeken onun natürmort sahneleriydi.O yılın Eylül ayında, Academie tarafından “hayvanlar ve meyveler” ressamı olarak kabul edilmişti.Mutfak eşyaları, sebzeler, bakır kaplar, yumurtalar ve diğer ev eşyaları gibi görünüşte sıradan nesneleri seçen Chardin, deneklerinin çeşitli dokuları ve basit biçimleriyle eğlendi.1731’de Chardin, 1723’ten beri nişanlı olduğu Marguerite Saintard ile evlenmek için yeterli geliri elde ediyordu ve hiçbir zaman birliğe izin verecek kadar güvenli maliyeye sahip değildi.Kısa süre sonra, o başlıklı dekoratif bir çift panel üretti kendisi için Conrad-Alexandre de Rothenbourg, İspanya’ya Fransız büyükelçisi, Parisli ev için ilk resmi komisyon aldığı Arts vasıfları ve Bilimlerin Nitelikleri ortaya çıktı.

Chardin’in bir Akademisyen olarak yeni keşfedilen konumu ona daha fazla saygı ve sanatsal özgürlük getirse de, 1730’lar ressamın kişisel hayatı için barışçıl yıllar değildi.1735’te karısı öldü, ardından sadece bir yıl sonra kızları öldü.Bu önemli sıkıntıdan muzdarip olan Chardin, 1740’ların başlarına kadar hastalıkla mücadele etti.Ancak bu tür kişisel zorluklar, sanatçının kariyerini ve repertuarını geliştirmeye devam etmesine engel olmadı.Belki de finansal kaygılar natürmortların oldukça mütevazı bir fiyatı vardı.On yedinci yüzyıl Hollanda resimlerinin popülaritesindeki artış nedeniyle, Chardin bir tür ressamı olarak becerilerini geliştirmeye başladı.Ancak yine de yerel iç mekanlar için kayda değer bir zevke sahipti.İnsan figürü uzun zamandan beri kendilerine bir isim yapmaya çalışan Akademisyenler için bir standart işareti olmuştu ve bu nedenle Chardin’in hem gelirini hem de prestijini artırmanın bir yolu olarak tür sahnelerini kullanması şaşırtıcı değil. Salon’un 1737’de yeniden kurulması, Chardin’e yapıtını natürmort ötesinde geliştirmesi için daha fazla motivasyon sağladı.Bu sahnelerin bir kısmı, Chardin’in birkaç yakın arkadaşından biri olarak gösterilen Charles-Nicolas Cochin (1688-1779) tarafından oyulmuştur.Chardin’in en yakın tanıdıklarından birinin oymacısı ile olması, sosyal çevresinin ne kadar küçük olduğunu ve ne kadar ciddi bir şekilde çalıştığını vurguluyor.Chardin Paris’te yaşamasına ve nadiren ayrılmasına rağmen, resme olan kendi kendine yeten tutumu, çoğu zaman kırsal bir ressamla karıştırılmasına neden oldu.Dolayısıyla Chardin’in hem gelirini hem de prestijini artırmanın bir yolu olarak tür sahneleri kullanması şaşırtıcı değil.Salon’un 1737’de yeniden kurulması, Chardin’e yapıtını natürmort ötesinde geliştirmesi için daha fazla motivasyon sağladı.

Chardin, 1744’te bu kez, bebeklikten sonra hayatta kalmayan bir kızı olan Françoise-Marguerite Pouget ile yeniden evlendi.Belki de başka bir çocuğunu kaybetme mücadelesi, 1740’ların sonlarında natürmort resme geri dönmesine neden oldu, ancak bu döneme ait kişisel hayatı ve deneyimi hakkında çok az kayıt kaldı.1750’den sonra yeni figürlü tür sahneleri üretmeyi bırakacak olsa da, kendi eserlerini ve motiflerini küçük varyasyonlarla yeniden üretmeye devam etti ve Avrupa sanat pazarlarında popülerliklerini ve satılabilirliklerini ortaya koydu. Natürmort yaşamının ikinci dönemi, belirgin şekilde artan çeşitli nesneler ve konfigürasyonlarla birlikte, erken kariyerinin mutfak ve kiler sahnelerine geri döndü.Artan mali durumunun, cam eşyaların dahil edilmesiyle belirtildiği gibi, daha kaliteli ev eşyalarına erişmesine izin vermesi muhtemeldir. 

Chardin’in odak noktası, The Butler’s Table (1763) ve The Basket of Wild Strawberries gibi eserlerde görülebileceği gibi, her bir nesnenin küçük ayrıntılarından bir topluluk olarak kompozisyonlarının genel etkilerine kaydı.(1761). Bununla birlikte, ışık ve gölgenin etkilerini temsil etmeye yönelik yaşam boyu süren tutkusu, natürmort pratiğinin hem erken hem de geç dönemleri arasında köprü kurar. Genel olarak, natürmort resimleri için yapılan siparişlerin çok az olmasına rağmen, Chardin’in itibarı ona hatırı sayılır bir iyilik kazandırmıştı ve 1760’larda, Chateau de Choisy ve Château de Bellevue. 1766’da Büyük Katerina, St. Petersburg Güzel Sanatlar Akademisi’ndeki konferans salonu için bir üst kapıyı görevlendirdi ve bunun için Sanatın Nitelikleri ve Ödüllerini üretti .(1766). Bu dekoratif paneller, alegorik konularına göz kamaştırıcı bir anıtsallık ve önem duygusu aşılarken, resmi olarak daha küçük olan natürmort türünü yeni zirvelere yükseltme yeteneğini gösteriyor. Ünlü sanat tarihçisi Pierre Rosenberg, onlar hakkında şöyle yazmıştı: “Dekorasyon hiçbir zaman daha az dekoratif olmamıştı.”

Chardin’in 1771 Salon’a sunulması hem meslektaşlarını hem de halkı şoke etti. Her zamanki natürmortları veya tür resimlerinin yerine, Gözlüklü Otoportre’si de dahil olmak üzere üç pastel sergiledi.(1771). Paris’te hastalandığına dair söylentiler çoktan yayılmıştı, ancak 1770’lerin başına kadar büyük ressamın görme yeteneğinin onu hayal kırıklığına uğrattığı keşfedilmedi. Comte d’Angiviller’e yazdığı bir mektupta, “Zayıflıklarım yağlı boyaya devam etmemi engelledi ve ben pastellere başvurdum.” On sekizinci yüzyıl sanatçıları tarafından kullanılan kurşun bazlı yağlı boyalar, Chardin’in zaten zayıflamış gözlerini ağırlaştıran dumanlar yaydı.Pastellerin ise böyle bir olumsuz etkisi olmadı ve çalışmaya devam etmesine izin verdi.Tesadüfen, bu aynı durum, amaurosis, bir göz felci, bir asır sonra Edgar Degas’a çarpacaktı.O da bir çözüm olarak pastellere yönelirdi. Chardin’in pastel portreleri, cesur renkler ve ressamca bir dokunuşla karakterize edilir.Farklı kağıtların ona izin verdiği dokuları denediği için. Kariyeri boyunca çok az portre yapmış olmasına rağmen, bu son dönem çalışmaları Chardin’in hem yaşam çizimi hem de ince ışık ve ton modülasyonları oluşturma yeteneğini göstermektedir.

Hayatının son on yılı Chardin için zor oldu.1772’de, babasının ayak izlerini takip eden ve bir tarih ressamı olarak kariyer yapmaya başlayan hayatta kalan tek çocuğu Jean-Pierre’nin Venedik’te boğulmasıyla trajedi kişisel hayatını bir kez daha vurdu.Üstelik, Academie’deki liderlikteki bir değişiklik, ressamın lehine ve yakında popülerliğini yitirmesine neden oldu. On sekizinci yüzyılın sonunda Neoklasizmin resmi resim tarzı olarak ortaya çıkması, Chardin’in çalışmalarının, basit bir şekilde temsil edilen mütevazi konulara yönelik yaşamı boyunca zevkine rağmen, Rokoko resminin uçarılığı ve hoşgörüsü ile ilişkili olduğu anlamına geliyordu. Chardin 1779’da öldüğünde, adı Paris sanat dünyası tarafından neredeyse unutulmuştu.

Hayatını ve kariyerini neredeyse belirsiz bir şekilde sonlandırmasına rağmen, Chardin, François Boucher ile çalışmaya başlamadan önce onunla birlikte çalışan Jean-Honoré Fragonard ve Jacques Louis de dahil olmak üzere, onu takip eden nesildeki bir dizi önemli sanatçı için oldukça etkiliydi.

Academie Chardin’deki çabaları, stil farklılıklarına rağmen desteklemiş olan David’di.Daha sonra, ondokuzuncu yüzyılın ortalarında , Theophile Thore ve Jules Champfleury gibi Realist eleştirmenler tarafından “yeniden keşfedildiği” zaman hak ettiği onurları aldı.İkincisi Gustave Courbet’nin büyük şampiyonuydu.1860’ların başında Edmond ve Jules de Goncourt kardeşler tarafından yayınlanan Chardin üzerine bir dizi makale, onu modernizmin doğuşunun ilişkili olduğu ressamlarla, en önemlisi, kendi natürmort resimleri Chardin’in inceliklerinin etkisini ele veren Edouard Manet ile tanıştırdı. ışık tasvirlerinin yanı sıra günlük konulardaki haysiyetinin yaşam boyu kutlanması. Paul Cezanne, Chardin’in pastellerini övmeye devam edecekti ve Henri Matisse bir keresinde ona en sevdiği ressam dedi.Bu daha sonra ressamlar ve eleştirmenler arasında popülerliğe geri dönüş, Louvre’un çalışmalarını hızla elde etmek için hızla hareket etmesine ve Fransız resim tarihindeki şanlı konumunu sağlam bir şekilde eski haline getirmesine yol açtı. Rokoko’nun aristokrat çağrışımlarından kurtulan Chardin, on sekizinci yüzyıl sanat tarihinde tekil bir ressam olarak duruyor.