George Maciunas Kimdir ?

George Maciunas Biyografi 

LİTVANYALI-AMERİKALI KÜRATÖR, PERFORMANS SANATÇISI, GRAFIK TASARIMCI VE MÜZISYEN

Doğum: 8 Kasım 1931 – Kaunas, Litvanya

Ölüm: 9 Mayıs 1978 – Boston, Massachusetts

George Maciunas’ın Biyografisi

George Maciunas, 1931’de Litvanya’nın Kaunas kentinde doğdu ve Litvanya’da ‘Jurgis’ adıyla doğdu.Babası Alexander, daha önce Berlin’de yaşamış ve eğitim almış bir mühendis ve mimardı.Annesi Leokadija veya ‘Lily’, Litvanya Ulusal Operası’nda Rusya doğumlu bir dansçıydı.Daha sonra Rus politikacı Aleksandr Kerendsky’nin özel sekreteriydi ve bu rolü onun anılarını yazmasına yardımcı oldu.Aile rahat bir şekilde orta sınıftandı ve Maciunas’ın erken çocukluk dönemi istikrarlı ve sevgi doluydu.Özellikle annesi ve kız kardeşi Nikole ile yakındı.Maciunas hasta bir çocuktu, genç yaştan itibaren hastalık nöbetlerine yatkındı ve sık sık İsviçre’deki sanatoryumlarda vakit geçirdi.Ama yaratıcılık ve eğlenceli düşünme yeteneği vardı.Hollywood Reporter eleştirmeni John DeFore,, genç Maciunas’ın “kardan çift katlı evler inşa ettiğini ve emirlerini yerine getirebileceği oyuncak askerler için fanatik olduğunu” gözlemledi.

İkinci Dünya Savaşı sırasında, Litvanya önce Sovyetler Birliği (1939 Nazi-Sovyet Paktı’nın ardından) ve ardından Hitler’in 1941’de Sovyetler Birliği’ni işgal etmesinin ardından Almanya tarafından işgal edildi.1944’te George henüz 13 yaşındayken ailesi kaçtı.

George’un 17 yaşındayken 1948’de Long Island, New York’a yerleşmeden önce, önce Nazi kontrolü altında, ardından işgal kuvvetleri altında 4 yıl Almanya’da yaşadılar.Bu noktada adı “Jurgis” olarak değiştirildi. İngilizceleştirilmiş “George”. Maciunas’ın hem Almanya’da hem de ABD’de mülteci ve yerinden edilmiş bir vatandaş olarak deneyimleri oldukça etkiliydi ve Batı dünyasının merkezinde Doğu doğumlu bir vatandaş olma duygusuyla büyük ölçüde bilgilendirildi.

Müzikolog Brigid Cohen, Araştırmaları müzik ve göç tarihi üzerine odaklanan Maciunas’ın daha sonraki çalışmalarının, “Litvanya’da Sovyet ve Nazi işgallerinin bir çocukluk tarihi, 1940’larda Almanya’daki mülteci deneyimi ve Soğuk Savaş sırasında ABD vatandaşlığının çağdaş ikilemlerinden güçlü bir şekilde etkilendiğini savunuyor.”Özellikle çok ulusluluğa odaklanmasında, kaos ve kendiliğindenlik duygusunda ve sahiplenmeme vurgusunda etkili oluyordu.

Maciunas’ın sonraki yaşamında takıntıya varan, hem iş hem de özel yaşamında kategorize etme ve düzenlemeye yönelik zorlamasının, çocukluğundaki çalkantılardan sonra ev ortamını kontrol etme ve belgeleme arzusundan kaynaklandığı da tahmin edilebilir. Maciunas Yahudi olmasa da, Yahudilerin özellikle gaddarca zulme uğradığı Nazi işgali altındaki Litvanya ve mülteci yaşamıyla ilgili deneyimleri çok fazlaydı.

George Maciunas 18 yaşına geldiğinde Amerika’nın yüksek öğretim sisteminin sunduğu her şeyden yararlandı.Önce Cooper Union’da Sanat, Grafik Tasarım ve Mimarlık, ardından Carnegie Institute of Technology’de Mimarlık ve Müzikoloji ve son olarak NYU Güzel Sanatlar Enstitüsü’nde Sanat Tarihi okudu ve kitlesel göç döneminin Avrupa ve Sibirya sanatına odaklandı.

Mimari, performans sanatı, edebiyat, heykel, grafik ve müzik dahil olmak üzere çok çeşitli konulara kendini kaptırdı ve bilgiye aç oldu, malzemeyi özümsedi ve onu kendi özgün yöntemiyle işledi.Bu genellikle, farklı sanatsal, kültürel ve tarihi temaların karmaşık, örtüşen keşiflerini deneyen grafik tasarım eğitimini kullanarak güzel bir şekilde sunulan son derece geniş notlar ve çizelgeler yaratmasında kendini gösterdi.Bu çizelgeler hiçbir zaman tam anlamıyla tamamlanmadı; üniversite yıllarında başladığı eğitimlere bile sonraki on yıllarda sürekli olarak eklemeler yaptı.

Çalışmaları aracılığıyla Maciunas, öğrenmenin her şeyi kapsayan, sürükleyici bir deneyim olması gerektiği görüşünü geliştirdi.Batı eğitimini, özellikle sanat ve sanat tarihini öğretme biçiminde, fazla uzmanlaşmış ve dar görüşlü olarak gördü.Maciunas için ‘Sanat’, eğitim gibi, benlikten ve günlük yaşamdan ayrı bir dizi bağımsız süreç veya materyalden ziyade bir zihin ve varlık durumu olmalıdır.Bu konuda özellikle Dadacılar üzerine yaptığı çalışmalardan etkilenmiştir.Maciunas 11 yıllık yüksek öğrenimini bitirdiğinde 1960’tı ve 29 yaşındaydı.Sanatın ve eğitimin doğasına ilişkin değişken felsefelerini gerçek dünyaya uygulamaya hazırdı.

1960 yılında mezun olduktan hemen sonra Maciunas, Litvanyalı sanatçı Almus Salcius ile birlikte Madison Avenue’de AG Galerisini açtı.Planları, galerinin aylık kirasını ödemeye istekli sanatçıları ağırlamaktı.Derinden kusurlu bir finansal modeldir.Maciunas ayrıca büyük ölçüde müzik ve performansa dayalı etkinliklere ev sahipliği yapmak ve egzotik ve nadir müzik aletleri ithal etmek istedi.Galerinin uygulanabilir bir olasılık olmadığı hemen anlaşıldı ve 1961 yazında kapandı.Ancak, Maciunas, AG Galerisi aracılığıyla, onun gelişimini etkileyecek birçok avangard New York müzisyeni ve sanatçısıyla tanıştı.

John Cage , Yoko Ono ve Ray Johnson gibi sanatçılar , birkaç ay boyunca AG Galeri’nin faaliyette olduğunu sergilediler ve Maciunas, New York’un çok uluslu avangard sanat sahnesine yeni bir takdirle bu deneyimden uzaklaştı.Benzer sanat felsefelerine sahip bir dizi disiplinden sanatçıları bir araya getirecek, yaratıcı ifade ile yaratıcı ifade arasındaki sınırları bulanıklaştıracak güçlü bir absürtlük duygusuyla hareket eden ortak fikirli sanat üretmek için gevşek örülmüş bir hareket yaratma olasılığını düşünmeye başladı.Gündelik hayat, bir “akış” durumu yaratır.Hayatın sanat, sanatın da hayat olacağı bir oyun veya deney durumuydu.Bu, Dadaistlerin felsefesine benziyordu.Avrupa’da yarım yüzyıl önce gelişmişti.

Maciunas, bu fikirlerin tohumlarını kafasına atarak 1961 sonbaharında annesi Lily ile Almanya’nın Wiesbaden kentine taşındı.Artan borçlarının bir kısmını ödemek için ABD Hava Kuvvetleri’nde grafik tasarımcı olarak işe başladı.Maciunas’ın annesine yakın kalmayı seçmesi ve kariyerinin bu kritik noktasında onu Almanya’ya getirmesi ilginç. Maciunas ve annesi, 1950’ler 60’larda iki kez Brezilya’ya, ayrıca Belçika, Hollanda, Fransa, İtalya ve Avusturya’ya seyahat etmişti.İkisi, 1954’te Maciunas’ın babasının ölümünden sonra özellikle yakınlaştılar ve Maciunas’ın tüm hayatı boyunca annesiyle olan ilişkisi, onun birkaç istikrar kaynağından biriydi.

Wiesbaden’deyken, Maciunas New York’tan bağlantılarını kullandı ve Eylül 1962’de gerçekleşen ilk Fluxus festivalini düzenledi.Bu festivalde John Cage, George Brecht, Nam June Paik, György Ligeti gibi sanatçılardan hem müzikal hem de sanatsal 14 performans yer aldı.

Krzysztof Penderecki, Terry Riley ve Brion Gysin, Dick Higgins, Alison Knowles, Benjamin Patterson, Robert Filliou ve Emmett Williams. Tek performans, Piyano Aktiviteleri Phillip Corner tarafından yazılan, özellikle iyi tanındı ve avante garde basında geniş yer buldu.Sanatçılar ve müzisyenler topluluğu daha sonra Avrupa’yı gezdi ve Wiesbaden’de sahnelenen aynı performansları bir dizi Fluxfests olarak verdi.Bu noktada, Maciunas Hava Kuvvetleri’ndeki işini bıraktı ve New York’a geri döndü.Gevşek sanatçı gruplarının çoğunun bu şekilde etiketlenmeye direnmesine rağmen, Fluxus kavramı üzerinde ciddi bir şekilde çalışmaya başladığı yer burasıydı.Lider, izlenimci, yönetici ve filozof olarak hareket eden Maciunas, Fluxus’u gerçeğe dönüştürmek için saf kişilik gücünü kullanacaktı.

1963’te New York’a döndükten sonra Maciunas, New York tasarım firması Jack Marshad Associates’te grafik tasarımcı olarak işe başladı. Bu, Maciunas’ın önümüzdeki on yıl boyunca faturaları ödemek için tutacağı birçok grafik tasarım ve mimariyle ilgili işin ilkiydi ve bunların tümü Fluxus’a olan enerjik bağlılığına bağlıydı.

Maciunas, 1963 yılında Fluxus’un Canal Street’teki ‘genel merkezini’ kurdu ve harekete bir iş olduğu kadar bir felsefe ve yaşam biçimi olarak da yaklaşmaya başladı. Fluxus’un “Spike Jones, vodvil, tıkaç, çocuk oyunları ve Duchamp’ın bir karışımı” olması gerektiğine karar verdi.” ve New York sokaklarına ve nihayetinde dünyaya eğlence ve yaratıcılık getirmelidir.Bu, sanat dünyası ile daha geniş toplum, sanat ve yaşam arasındaki sınırları ortadan kaldıran çoklu ortam etkinliklerinin ve duyusal deneyimlerin yaratılmasıyla sağlanacaktır.Ancak bu süreçte hayatın kendisini eğlenceli, sanatsal bir duruma dönüştürecek bir akış durumu oldu.

Maciunas, Fluxus’a dahil olanların tamamen harekete kendilerini adamalarını bekledi ve üyelerin aşağıdaki rutine göre yaşamalarını tavsiye etti: “Sabah 9 17:00’ye kadar: sosyal olarak yapıcı ve faydalı bir işte çalışmak kendi geçimini sağlamak. 17:00 – 22:00 – diğer boşta kalan sanatçılar ve sanat koleksiyoncuları arasında yaşam tarzınızı propaganda etmek ve onlarla savaşmak için zaman harcamak, 12:00 – 8:00: uyumak (8 saat yeterlidir).” Maciunas’ın kendisi ünlü olarak çok az yedi ve çok az uyudu.

1963 manifestosunda Maciunas, uluslararası bir Fluxus kolektifi için planlarını ortaya koydu. Fluxus, “dünyayı ölü sanattan soyut sanattan, ve illüzyonist sanattan temizlemeyi ” hedefleyecekti. Fluxus ayrıca sanatta “burjuva hastalığı”, züppelik, profesyonellik ve ticarileşmenin diğer unsurlarını da temizleyecekti. Fluxus, diğer kültürlere ve sanatsal uygulamalara açıklık uygulayarak dünyayı “Avrupacılık”tan kurtaracaktı.İş bir kolektivite ruhu içinde üretilecek ve bireysel sanatçılardan ziyade Fluxus grubuna yatırılacaktır.

Fluxus’un sanatın metalaştırılmasına şiddetle karşı çıkması gerektiğine karar vermesine rağmen, Maciunas birçok yönden kitle pazarı için markalama ve paketleme sanatında ustaydı.Sanat tarihçisi David Hopkins’e göre, “Fluxus anti-sanatı savundu.Ama aynı zamanda paradoksal olarak kendini metalaştırdı”, daha çok onun kardeş Pop Art hareketi gibi.Maciunas’ın liderliğindeki kısa ömürlü bir girişim, esasen genel halkın Flux satranç takımları ve Flux posterleri ve gazeteleri gibi grup tarafından oluşturulan nesneleri satın alabileceği bir showroom olan Flux Shop’du. Ayrıca Fluxbox’lar veya Fluxkit’ler de satıldı.

Çeşitli Fluxus sanatçıları tarafından bir araya getirilen kartlar, posterler, nesneler ve kayıtları içeren küçük kutular, bir şekilde üç boyutlu dergiler gibi. Maciunas, marka tutarlılığı yaratmak için çoğu ürün için aynı yazı tipini kullanarak tüm Fluxus ürünlerini kendi imza tarzında markaladı.

Maciunas, mali açıdan istikrarsız olduğu bilinen bu prodüksiyon kadrosunu denetlerken, 1960’ların sonu ve 1970’lerin başı boyunca Fluxus için festivaller, sokak eylemleri, filmler ve müzik etkinlikleri düzenlemeye devam etti. Fluxus grubu, New York çevrelerinde, genellikle tuhaf sokak şovlarıyla örtüşen bohem, eksantrik yaşam tarzlarıyla tanınır hale geldi. Bu dönem boyunca John Lennon ve Yoko Ono’nun katılımı, kolektifin profilini yükseltti ve George Maciunas, Lennon ve Ono’nun yakın bir kişisel arkadaşı oldu ve 1971 Syracuse sergisi Bu Burada Değil .Maciunas ayrıca Manhattan’ın Yukarı Batı Yakası’ndaki Dakota Binası’ndaki dairelerini dekore etti.Ono ve Lennon’un 1969 Bed In gibi bu döneme ait sanat eserlerinin çoğu, Fluxus hareketine bağlıydı. 1970’lerin ortalarında Lennon ve Ono, Maciunas’la arası açıldın.Acak on yılın sonuna doğru uzlaştılar.

Maciunas’ın kariyerinin bir diğer önemli yönü de bir emlak geliştiricisi olarak yaptığı işti.Kendisini SoHo’da bir sanatçı kooperatifi yaratmayı hayal etti, belki de daha sonra dünyanın her yerinde tekrarlanacak, sanatçıların aynı mekanda yaşayıp çalışabileceği, spontane oluşmalara izin verecek ve (kolektif) yaşam ve iş arasındaki sınırları aşan performanslar oluşacaktır.Krediler, tasarruflar ve sanatçı mevduatlarının bir karışımıyla, Maciunas tarafından 80 Wooster Caddesi’nde ilk başarılı FluxHouse Kooperatifi kuruldu.

Maciunas bodrumda kirasız yaşadı. Jonas Mekas üst katta bir film stüdyosu işletiyordu.Daha fazla ev geliştirildikçe, sanatçılar “Fluxus tıp kliniği” gibi olağanüstü sürükleyici sanat eserlerine ev sahipliği yapabildiler.Roslyn Bernstein’a göre bu parça için “Bob Watts dahil sanatçılar giyinmiş Doktor önlüklerinde ve yoldan geçenlerin dillerini ölçtüler.” Kooperatif ayrıca “Trisha Brown’ın Bir Binanın Kenarından Aşağı Yürüyen Adamının gözüpek bir performansına ev sahipliği yaptı.eski kocası Joseph Schlichter tarafından bir koşum takmış” ve “Mor yemek veya erotik yemek gibi temalarla Yılbaşı Gecesi Akı Yemekleri”.

Maciunas’ın faaliyetleri, SoHo’nun daha önce köhne olan bölgesinin dönüşümüne katkıda bulunarak, onu 1970’ler-80’ler boyunca sanatsal bir sığınak haline getirmeye yardımcı oldu.Bununla birlikte, bunu yaparken birçok planlama yasasını ihlal etti ve yetkililerden tuhaf şekillerde kaçmaya başladı.Özellikle 1974’ten sonra, tutuklanması için bir emir gönderildiğinde.Jonas Mekas’ın karısı Hollis Melton’ın hatırladığı gibi, hayatı yasalardan kaçan birinin çılgın performansına dönüştü.

“Odası beş-altı büyük Norfolk çamı ve yazın dışarıya koyduğu birkaç büyük kauçuk bitkisi ile doluydu.Aletler duvar boyunca asılıydı ve tavan kirişlerinden kendisinin bir araya getirdiği beyaz bir klavsen vardı. ve metal bir masa, üstü cam ve etrafında beyaz metal sandalyeler.Sandalyeler çok rahat değildi.Düzgün olmasına rağmen, oda her zaman içindekilerle dolu gibi görünüyordu.Tam boy pencereler, dışarıyı tasarladığı avluya bakıyordu. kiremitli bir bahçe.

Ana odanın dışındaki küçük bir odada bir karyolada uyudu ve bitişikteki Mekas’ın film düzenleme odasına gizli bir kaçış tüneli inşa etti.Oradan, Başsavcı’nın adamlarından kaçmak için içeriden kaçması gerektiğinde, zemin kata açılan ve sokağa erişim sağlayan tavanda bir delik açmıştı.Kaçış deliği sadece onun ince vücudunun geçmesi için tasarlanmıştı; normal boyuttaki hiçbir polis türü kendini kaçış deliğinden bile geçiremezdi.Ayrıca odasının kapısını ekstra bir panel ile sağlamlaştırmış, panel ile kapı arasına çok keskin bıçak sıraları yerleştirmiştir.

İtfaiye, ‘masum ziyaretçileri zarardan korumak için’ bıçakları panelle kapatmaya zorladı.Kapıdaki bir işaret, ziyaretçileri panelin arkasındaki bıçaklar konusunda uyardı.O günlerde içeri girmek için gizli kapıyı bilmek ve sonra bağırmak yerine net bir sesle kendini duyurmak gerekiyordu.”

Daha sonra Yaşam ve Ölüm
1970’lerin ortalarına gelindiğinde, Maciunas’ın ödenmemiş faturaları ve yasadışı mülk geliştirmeleri onu yakalamıştı.1975’te ödenmemiş borçlarının cezası olarak şiddetli bir dayak yedi ve onu dört kırık kaburga, sönük bir akciğer, kafasında 36 dikiş ile bıraktı. ve bir gözü kör.Saldırının ardından Maciunas, başka bir benzer olay riskini göze alamayacağını düşündüğü için New York’tan ayrılmaya karar verdi.New Marlborough, Massachusetts’e taşındı ve yeni bir Fluxus merkezi ve sanat merkezine dönüştürmeyi amaçladığı harap bir konak ve damızlık çiftliği satın aldı.

1975’te çiftliği yenilerken koleksiyoncu Jean Brown ile bir Fluxus arşiv projesi üzerinde çalıştı. Yaz aylarında arkadaşlar ve sanatçılar ziyarete geldiler, oda kiraladılar ve ortak projeler üzerinde çalışmak için bu alanı kullandılar.

1976’da Maciunas, New York’ta büyük bir Fluxus sergisi düzenledi. Ancak, bu noktada sağlığı başarısız oldu ve Fluxus’a çok fazla enerji harcamak için mücadele etti. 1970’lerin sonlarında George’un annesi Lily, ikisinin de sağlığı kötü olduğu için onunla yaşamak için çiftliğe taşındı.Yine, Lily’nin, geniş arkadaş çevresi, sanatçı-müşterileri ve tanıdıklarına rağmen, Maciunas için nadir görülen istikrarlı ve sevgi dolu bir ilişki sağladığı görülüyor.

Fluxus üyesi Hollis Melton, “1977 yazında Maciunas, Seattle şehrinin sponsorluğunda büyük bir Fluxus sergisi düzenledi. Anekdotlar ve şakalarla çok mutlu bir şekilde geri döndü.Ancak çok zayıftı ve ağrılarından şikayet ediyordu. Şaka yaptı ve çiftlikte bir sandıkta bulduğu antika kıyafetlere sığabilmek için kilo verdiğini söyledi. Sonbahar boyunca daha fazla kilo vermeye devam etti ve doktoru acısını dindirmesi için ona morfin verdi.”

Maciunas, elinden geldiği kadar dolu dolu yaşamaya ve çalışmaya devam etmeye kararlıydı. Herkesin erotik bir kabare gösterisi yapması veya erotik bir Flux ziyafeti için erotik bir yemek getirmesi gereken bir Flux Yılbaşı Kabaresi düzenlemeyi planlıyordu.

Sağlığı giderek kötüleşiyordu ve hemen ardından testler için hastaneye girmeye karar verdi.Testler hiçbir şey göstermedi, ancak keşif ameliyatı pankreasında bir tümör gösterdi ve kanser karaciğere yayıldı.Ama George planlar yapmaya devam etti. Evlenmeye ve erotik Flux kabare ile birlikte bir Fluxus düğünü yapmaya karar verdi.Hepsi aktif olarak kanser tedavilerini araştırdığı zaman.Enerjisi olağanüstüydü yüksek çizmeleri ve binici pantolonu, turuncu deri ceketi ve deri kaptanı ile şehre gök gürültüsüyle gelirdi.

Sözde Akı Düğünü, Maciunas’ın uzun zamandır arkadaşı ve arkadaşı Billie Hutching ile evlendiğinde ölümünden sadece üç ay önce gerçekleşti. İlginç bir şekilde, 1970’lerin sonlarından önce Maciunas, belgelenmiş uzun süreli cinsel veya romantik ilişkileri olmadığı için kendini aseksüel olarak tanımlıyor gibiydi. Ancak Billie Hutching ile tanıştığında bu değişti.Çift, çapraz giyinmeyi denedi ve Hutching, Maciunas’ın nasıl kadın kıyafetleri giymeye başladığını ve “insanların onu tanıdığı, ancak gözünü kırpmadığı Canal Caddesi’nde dolaşmaya” başladığını hatırlıyor. Sanat tarihçisi Susan Jarosi’ye, “George’un fantezilerinden biri, kendisinin söylediği gibi, Avrupa’da zarif kız kardeşler olarak seyahat etmemizdi. Bu yüzden bizi her zaman iki kadın, bir çift olarak gördü. Sanırım sadece bir elbise giymek istedi.”

Çift, Flux Düğünlerinde, hem gelinlikleriyle, hem de arkadaşlarının önünde durdu ve ardından geleneksel cinsiyet kıyafetlerini değiştirdikleri bir parça sergilediler.Bunu, Maciunas’ın 3 yıl önce saldırıya uğradığı çatı katında sahnelenen erotik Flux Cabaret izledi. Roslyn Bernstein bunun “dönemin Fluxus olayı” olduğunu yazıyor.

Aynı zamanda Maciunas’ın son büyük yaratıcı projesi olduğunu kanıtladı. Mayıs 1978’de, bir Boston hastanesinde Fluxus hareketinden arkadaşlarıyla çevriliyken henüz 47 yaşında öldü.

George Maciunas’ın Kısa Bir Kariyer Değerlendirmesi

Fluxus, Maciunas’ın yaşamı boyunca finansal olarak başarılı olmasa da, avangard çevrelerde bir etki yarattı ve 1970’ler ve 1980’ler boyunca, yirminci yüzyıl multi-medya sanatının gelişimine önemli bir katkı olarak daha yaygın olarak kabul edildi. Fluxus’a dahil olan sanatçılar, Maciunas’ı sanatsal dürtüsü, vizyonu ve yeni bir sanat yapma biçimine olan mutlak bağlılığı nedeniyle övdüler. George Brecht’e göre”Fluxus, Maciunas’ın kazıp çıkardığı Latince bir kelimedir.Ben hiç Latince çalışmadım. Maciunas olmasaydı kimse ona bir şey demezdi.Hepimiz kendi yolumuza giderdik, caddesini karşıdan karşıya geçen adam gibi, şemsiyesiyle. ve köpeğini başka bir yöne doğru yürüten bir kadın Kendi yolumuza gider ve kendi işlerimizi yapardık: Birbirlerinin eserlerini ve birbirlerini az ya da çok seven bu grup insan için tek referans noktası, Maciunas. Yani fluxus, bana kalırsa, Maciunas’tır.” Maciunas, esrarengiz ve düzensiz olarak hatırlanmasına rağmen, ölümünden önce bile SoHo sahnesinde saygı duyulan, neredeyse mitolojik bir figür haline geldi. Fluxus sanatçısı Milan Knizak’ın dediği gibi, “güzeldi, aptaldı, dogmatikti, çekiciydi. İmkansızdı”.

Birçok eleştirmen Fluxus’un nihayetinde amaçlarına ulaşamadığını düşünüyor. Bununla birlikte, şimdi yirminci yüzyılın ortalarındaki sanatsal düşüncenin hayati bir unsuru olarak görülüyor. Sanat eleştirmeni Adrian Searle’nin kısa ve öz bir şekilde belirttiği gibi, “Fluxus kaçınılmaz olarak başarısız oldu ve eski şapka olarak görülmeye başlandı. Maciunas çok iyi bir grafik tasarımcı olmasına rağmen, Maciunas endişelenemeyecek kadar küçük bir ayrıntı olmasa da bu kısmen bir paketleme sorunuydu. bitti. Fluxus’un müziği, tiyatroyu, şiiri, kurguyu ve diğer güzel sanatların tümünü bir arada ortadan kaldırma hedefi mahvoldu. Sadece kitle eğlence endüstrisi böyle bir şeyi başarabilirdi.” Ancak Searle, Fluxus’un sonraki çok çeşitli sanatsal uygulamalar üzerindeki etkisinden bahseder: ” Richard Long’un yürüyüşleri, Gilbert ve George’un yaşayan heykeller olarak poz vermeleri, Sarah Lucas’ınerken dönem çalışmaları ve milyonlarca başka küçük jest, eylem ve geçici nesne, kökenlerini Fluxus’a kadar takip edebilir. Fikirlerin ve kişiliklerin aktığı ve bugün hala aktığı bir kanaldı.”

Fluxus sanatçısı Ben Patterson, George Maciunas’ın ölümünden sonra Fluxus’un giderek güçlendiğini ve hareket üzerindeki kontrolünün paradoksal olarak onun gerçekten istediği şey olmasını engellediğini ima ettiğini savunuyor: ama artık Fluxus olmak nihayet özgür olduğuna göre, George’un mutlu olması gereken bir şey/hiçbir şey haline geliyor.”

Son yıllarda, 2008-09 yıllarında İngiltere’deki Baltık Çağdaş Sanatlar Merkezi’nde düzenlenen retrospektif gösteri The Dream of Fluxus, 2012’de MoMA’da Thing/Thought: Fluxus Editions, 1962-1978 ve FluZUsic/FLUXUS MUSIC 2017’de Bob Rauschenberg Galerisi’nde. MoMA şu anda koleksiyonunda 10.000’den fazla Fluxus ve George Maciunas ile ilgili öğeye sahip.

Stendhal Galerisi, Fluxus: To George With Love, From the Personal Collection of Jonas Mekas ve George Maciunas 1953-1978: Charts, Diagrams, Films, Documents and Atlases (her ikisi de 2006) dahil olmak üzere birçok George Maciunas sergisi düzenledi. George Maciunas/Fluxus Vakfı 2011’de faaliyete geçti ve Maciunas’ın hayatını anlatan George belgeseli kitle fonlaması yapılarak 2018’de gösterime girdi.

Fluxus’a yenilenen ilgiyle birlikte, Maciunas’ın kolektifinin o zamandan beri on yıllarda sanatçıları nasıl etkilediğini görmek çok açık. Washington Post sanat eleştirmeni Sebastian Smee şöyle yazıyor: ” Gabriel Orozco ve Francis Alÿs gibi sanatçıların gösterişli-delici jestlerinde; Ai Weiwei’nin politize edilmiş kışkırtmalarında; tanrı , seks ve ölüm tuzağına düşüren provokasyonlarda bu fark edilebilir. Damien Hirst ve Tracey Emin’den ; Olafur Eliasson’ın felsefi huzursuzluğunda …” İnternetin yükselişi, Fluxus sonrası canlı bir topluluğun, özellikle Fluxlist web sitesi aracılığıyla çevrimiçi olarak gelişmesini sağladı.ve OtherMind’in Fluxus’un 50. yıl dönümünü kutlamak için SOMArts binasındaki 2011 performansı gibi dijital multi-medya sanat projeleri aracılığıyla.

Son olarak, Maciunas’ın mirası, bölgeye modaya uygun imajını kazandırmaya yardımcı olan ve dünya çapındaki depo alanlarının modaya uygun yeniden kullanımını etkileyen ‘SoHo’nun babası’ rolüyle hissedilir.