FRANSIZ-AMERİKALI SANATÇI ARMAN KİMDİR ?

Doğum tarihi: 17 Kasım 1928-Nice, Fransa

Ölüm Tarihi: 22 Ekim 2005-New York, NY, ABD 

Arman’ın Biyografisi

Arman, 1928’de Marie Jacquet ve Antonio Fernandez’in çocuğu olarak Armand Pierre Fernandez’de dünyaya geldi.İlk yıllarında, Arman beş yaşına kadar Antonio’yla evlenmeyen Marie ile yalnız yaşadı ve o yıllarda sık sık kendini işgal etmek için kendi hayal gücüne ve icadına güveniyordu.Sekiz yaşında satranç oynamayı öğrenen Arman, hayatı boyunca strateji oyunlarına ilgi duymaya devam etti.

Arman annesinin karakter gücüne hayran olmasına rağmen, kariyerini şekillendiren babasının kültürel çıkarlarıydı.Antonio resim, şiir ve müzikten zevk aldı ve oğluna erken yaşta resim yapmayı öğretti.Bir antika ve mobilya satıcısı olan Antonio’nun koleksiyona olan ilgisi, Arman’ın heykeline, özellikle de birikim parçalarına temel ilham kaynağı oldu.

Resim konusunda da bilgili olan ailenin baba tarafı, Arman’ın sanatsal eğilimlerini teşvik etti, ancak tarzı ailenin geleneksel formları tercih etmesinden uzaklaştı.Felsefe ve matematik bölümünden mezun olan Arman, Nice’deki Ecole Nationale d’art Dekoratif’e kaydoldu, ancak okulun muhafazakar görüşleri nedeniyle kısa sürede okulu bıraktı.

Judo eğitimi alırken, 1947’de Arman, yaşam boyu arkadaşı olan ve aynı zamanda Nouveau Realisme hareketindeki işbirlikçisi olan Yves Klein ile tanıştı.Arman ve Klein önümüzdeki birkaç yıl boyunca Hinduizm, Rosicrucianism ve Zen Budizmi çalışmalarına ve uygulamalarına derinden dahil oldular.Ve ismini sadece “Vincent” ile imzalayan Vincent Van Gogh’un hayranlığından dolayı, sadece ilk isimlerini kullanmaya karar verdiler.

Babasının “gerçek” bir işe girme baskısı üzerine Arman, 1949’da Ecole de Louvre’a kaydoldu ve müzayedeci olarak çalıştı.Bu süre zarfında Sürrealist bir üslup benimseyerek resim yapmaya devam etti.1951 Yılına gelindiğinde Arman Louvre’dan ayrıldı ve Klein ile birlikte Madrid’deki bir okulda judo öğretmeye başladı.

1953 Yılına gelindiğinde, Arman Nice’e geri döndü ve bir yaralanma dövüş sanatları eğitimini engelledikten sonra bir kez daha sanata odaklanmıştı. Babasının işi için yarı zamanlı bir satıcı olarak çalıştı, antikalara ve koleksiyonlara ciddi bir ilgi duydu.Aynı yıl besteci ve piyanist Eliane Radigue ile evlendi. Bu zamana kadar Arman’ın resmi, ressamlar Serge Poliakoff ve Nicolas de Stael’den büyük ölçüde etkilenen daha soyut bir tarza dönüşmüştü.

1954’te Paris’te Kurt Schwitters’ın eserlerini gören Arman, 1956’da ilk kişisel sergisinde yer alan kaşe adlı eserleri üreterek lastik pullarla denemeye başladı.Damga ve mürekkep tekniği, özdeş, hazır motiflerin tekrarlanmasına dayandığı için daha önceki resminin lirizminin reddedilmesine işaret ediyordu; ve zaman zaman tarih damgalarının kullanılması zamanla yeni bir meşguliyete işaret ediyordu.Kaşeler daha sonra mürekkebe batırılmış ve kağıda basılmış zincirler, pimler ve çiviler gibi katı nesneler kullanan allures d’objets’e yol açtı. Bazı cazibeler, bir dizi koleraya (öfke) ilham veren kırılgan nesneleri ezerek yaratıldı.Bu parçalar çoğunlukla parçalanmış ve daha sonra düz bir yüzeye monte edilmiş müzik aletlerinden oluşuyordu.Belki de babasının kültürlü zevklerine saygı göstererek seçilen coleres, aynı anda Kübizme saygı ve popüler kültürün sevilen bir yönüne kışkırtıcı bir saldırıydı.

Armand Pierre Fernandez, 1958’de Galerie Iris Clert’teki grup şovu için bir sergi kataloğundaki bir yazıcının hatasından sonra Arman adını aldı ve burada ‘d’ isminden çıkarıldı.

Belki de Arman’ın en büyük şöhreti, 1960’taki sergisi Le Plein’in (Tam-up) ardından geldi.Yves Klein’ın aynı galerideki önceki sergisi Le Vide’ye (Boş) yanıt olarak Arman, galeriyi yalnızca sokaktan pencereden görülebilecek ölçüde tamamen çöple doldurdu. Başlangıçta, şans sevgisine uygun olarak Arman, sanitasyon işçilerinin sanatı istedikleri şekilde galeriye atmalarını istemişti, ancak şehir buna izin vermeyi reddetti.

Le Plein, sanat eleştirmeni Pierre Restany’nin dikkatini çekti ve Arman’ın eserinin yeni bir gerçekçiliğin “düzgün mimari boyutunu” sergilediğini açıkladı. Ve aynı yıl Arman, kendisini Restany ile uyumlu hale getiren bir manifesto imzaladı, Klein ve diğer sanatçılar, Amerika’da Pop sanatının Fransız eşdeğeri Nouveau Realisme adında yeni bir hareket kurdular.Bundan kısa bir süre sonra, Arman’ın artan itibarı, Modern Sanat Müzesi’nde sahnelenen önemli Amerikan araştırması The Art of Assemblage’a dahil edilmesine yol açtı. Gösteri sırasında, Arman birkaç ay New York’ta kaldı ve Amerikan kültürüne hayran kaldı, daha sonra 1963’te ailesiyle birlikte oraya taşındı. 

Arman’ın ilk kişisel müze sergisi 1964’te Minneapolis’teki Walker Sanat Merkezi’nde açıldı, ardından iki yıl sonra Brüksel’deki ilk retrospektifini izledi. 1971’de Arman, ilk eşinden boşandıktan sonra Corice Canton ile evlendi.New York’a kalıcı olarak yerleştiler ve Amerikan vatandaşlığı kazandılar, Arman yasal olarak adını Armand Pierre Arman olarak değiştirdi.New York’ta daha önceki sanatlarında varyasyonlar üretmeye devam eden Arman, aynı zamanda daha büyük ölçekte çalışarak Long Term Parking (1982) ve Hope for Peace (1976) gibi anıtsal heykeller yarattı.Siyaset ve insan hakları konusundaki güçlü görüşleriyle tanınan Arman, beş yıl boyunca Uluslararası Af Örgütü’nün New York bölümünün Başkanı olarak görev yaptı.Bu insani ilkeler aynı zamanda, bir Neo-Nazi’nin Yahudi Aleyhtarı açıklamalar yaptığı bir kongreye ev sahipliği yapan memleketi Nice’deki ilk retrospektifinden çekilmesine yol açtı (sergi daha sonra 2002 için yeniden planlandı). Arman 2005 yılında yetmiş yedi yaşında kanserden öldü.

Arman’ın çalışmaları, 1960’lardan 1970’lere kadar Pop sanatındaki Avrupa ve Amerikan eğilimleri arasında önemli bir köprüdür.Kendi Afrika sanatı koleksiyonu, karısının şu anki yönetim kurulu üyesi olduğu New York’taki Afrika Sanatı Müzesi de dahil olmak üzere dünya çapındaki kurumlara paha biçilmez bir katkı olmuştur.Armand P. Arman Vakfı ve Corice Canton Arman, sanatçının hayatı ve çalışmaları hakkında eğitim ve araştırmaları destekleyerek mirasını sürdürmeye devam ediyor.Arman’ın çalışmalarının kapsamlı bir sergisi Şubat 2011’de Basel’deki Tinguely Müzesi’nde Centre Pompidou ile birlikte açıldı ve Arman’ın günümüz sanat dünyasındaki kalıcı ilgisinin altını çizdi.