Andrea Mantegna Kimdir ?

Andrea Mantegna Biyografi

İTALYAN RESSAM

Doğum: 1431 – Isola di Carturo, Padua, Venedik

Ölüm: 13 Eylül 1506 – Mantua, Lombardiya

Andrea Mantegna’nın Biyografisi

Andrea Mantegna, günümüz İtalya’sında, Venedik Cumhuriyeti’nde Padua yakınlarındaki Isola di Carturo’da doğdu. Babası Biagio fakir bir marangozdu ve Mantegna genç bir çocukken koyun beslemeyi ve diğer kırsal tarımsal işlerini yaptı.Biagio, Andrea gençken öldü ve 1442’de yedi yaşında, Padovalı ressam Francesco Squarcione’nin çırağı ve evlatlığı oldu.Üç yıl sonra, sadece on yaşındayken Mantegna, Paduan Sanatçılar Loncası Fraglia dei Pittori e Coffanari’ye kabul edildi.

Squarcione, kendisi asla mükemmel bir kariyere sahip olmamasına rağmen, ün kazanmaya devam eden diğer genç ressamları evlat edinmişti.Öncelikle muazzam Greko-Romen antika koleksiyonu ve genç sanatçılara antik stili kopyalamayı öğreten ve ona ‘Resmin Babası’ unvanını kazandıran başarılı eğitim kurumuyla tanınıyordu.

Mantegna’nın klasik antikalara ve klasik üsluba olan coşkusu tüm hayatı boyunca onunla birlikte kaldı.Ancak Squarcione’nin uygulamalarının gölgeli yasal statüsünden memnun olmadı ve nihayetinde Squarcione’nin kendisinden kâr elde ettiğini ileri sürerek yaşlı sanatçıya karşı sahtekarlık ve sömürü suçlamalarında bulundu.Vaat edilen tazminatı vermeden çalışmak.Bir mahkeme 1448’de onun lehine karar vererek Mantegna’yı Squarcione’nin etkisinden kurtardı.

Rönesans Padua kültürü Mantegna için çok biçimlendiriciydi. Rönesans Hümanizmine ve entelektüel çabaya bağlılığı bakımından Floransa ile eşit düzeyde , klasik ideallerin ve medeniyetin yeniden üretilmesine adanmış bir ortam sağladı. Mantegna’nın klasik ilgi alanları bu ortamda beslendi.

Ayrıca ilk yıllarında, biçim ve anatomi konusundaki klasik yaklaşımı genellikle Mantegna’nınkine benzetilen büyük ressam Jacopo Bellini’den oldukça etkilenmiştir. Daha da önemlisi, benzersiz bir Greko-Romen etkisi yaratan Donatello’nun etkisiydi

Donatello’nun çalışmasının ruhsal kalitesi ve zihin, ruh ve beden arasındaki uyum izlenimi Mantegna’yı derinden etkiledi ve kendi çalışmasında bu özelliklerden kapsamlı bir şekilde yararlandı.

Mantegna, on yedi yaşında aşağı yukarı tam teşekküllü bir ressam olarak ortaya çıktı. 1448’de, ilki Padua’daki Santa Sofia Kilisesi’ndeki Madonna’nın sunağı için olan komisyonları almaya başlayacak kadar saygındı.Şimdi yıkılan sunak, on altıncı yüzyıl ressamı Giorgio Vasari tarafından “deneyimli bir yaşlı adamın” teknik becerisini sergiliyor olarak tanımlandı.

1449’da Mantegna, Padua’daki Eremitani Kilisesi’ndeki Ovetari Şapeli için Squarcione’nin bir başka öğrencisi olan Niccolo Pizzolo ile birlikte çalışarak birkaç fresk yapmaya başladı. Ancak bu proje, Mantegna ve Pizzolo arasındaki ortaklığın sona erdiğinin sinyalini verdi.

Daha sonra bir kavgada öldü ve Mantegna 1453-56 yılları arasında şapelin kalan dekorasyonundan sorumlu oldu. Ovetari Şapeli üzerinde çalışırken Mantegna da Bellini ailesine daha da yakınlaştı ve 1453’te babası Jacopo’nun isteği üzerine Nicolosia Bellini ile evlendi. Çiftin, ikisi, Lodovico ve Francesco, yetişkinliğe kadar hayatta kalan dört oğlu ve bir kızı Taddea vardı.

Mantegna, evliliği boyunca iki etkili kayınbiraderi de kazandı.Ressamlar Gentile ve Giovanni Bellini. Giovanni, Mantegna’nın çalışması üzerinde daha büyük bir etkiye sahipti ve ona renk paletini ve stilini yumuşatmayı öğretti.

Mantegna’nın kayınpederi Bellini’nin etkisi, sanatsal figürlerin kişiliğini aktarmaya yoğun bir ilgi gösterdi. Bu en çok Mantegna’nın dinamik ve güçlü portrelerinde belirgindir.Eremitani fresklerinde yer alan, keskin bir şekilde tanımlanmış ifadesi ve derin yüz çizgileriyle tanınan, büyük bir duygusal yoğunluk ve ağırlık izlenimi taşıyan otoportre bu kategorinin en önde gelenidir. Freskler aynı zamanda Mantegna’nın dekorasyona ve detaylara gösterilen özenle karakterize edilen manzara resmindeki ustalığını da gösteriyordu. Eremitani freskleri, Padua’da Mantegna ününü ve saygısını kazandı. Klasik teknik ve titizliği Giovanni Bellini’den öğrendiği daha yumuşak karakterizasyon yaklaşımıyla bir araya getirmesi, parlak incelik ve güzellikte eserler üretti. Mantegna, çok sayıda mürit kazandığı ve bilginlerin portrelerini oluşturmak için çalıştığı Padua okulunun şefliğine atandı. Ayrıca İtalya’da birçok prestijli komisyonda çalışarak itibarını parlattı.

Mantegna’nın incelikle bilenmiş becerileri ve mükemmel itibarı, Gonzaga Hanedanı’ndan III.Ludovico , Mantua Markisi ve İtalya’nın en güçlü şehir devleti yöneticilerinden birinin dikkatini çekti. 1457’de Ludovico, Mantegna’ya bir himaye teklifi gönderdi.Ancak sanatçı yanıt vermekte yavaştı, eğitimli zevklerine hitap eden bir şehir olan Padua’da kalmaya hevesliydi. III.Ludovico , her biri artan tazminat teklifleri gönderdi ve Mantegna’nın ailesi için yaşam alanları ve yiyecek sözü verdi. Sanatçı, Marki’nin ilerlemelerine itiraz etmeye devam etti, ancak sonunda kabul etti ve 1459’da Mantua’ya taşındı.

Mantegna, Gonzaga ailesi için çalışırken klasik ilgi alanlarını keşfetmekte özgürdü. III.Ludovico ve onun soyundan gelenler, saraylarında Alberti ve Brunelleschi gibi entelektüelleri ve sanatçıları ve ayrıca Medici’nin sanat patronları ailesini ağırlayan ünlü hümanistlerdi.

Mantegna, 1464’te amatör arkeolojiye başladı ve Roma yazıtlarını aramak için grup kazılarına başladı. Bu olaylar kısmen tarihi bir yeniden yapılanmaydı. Katılımcılar Roma döneminden kostümler giyiyor ve roller üstleniyorlardı. Mantegna ayrıca yaşam alanları için çok sayıda antika topladı. Antikalara ve arşivlemeye olan tutkusu, Mantua’da ürettiği ve sayısız klasik referans ve motif içeren çalışmasına süzüldü.

Ludovico, Mantegna’ya ayda 15 duka ödeyerek düzenli olarak seyahat etmesine izin verdi, ancak aynı zamanda çeşitli devam eden işlerde istihdam edildi. Marki, Mantegna’nın metodik çalışma sürecinde sabırlıydı, ancak sanatçı sık sık çalışma koşullarından ve devam eden rahatsızlıklarından şikayet etti ve tartışmacı doğası Ludovico’nun işverenleriyle çatışmaya yol açtı. Bu özellik, yabancı oymacı Simone di Ardizone ile bir anlaşmazlık ile örneklendi. Mantegna, Ardizone ile bir baskı plakası üzerinde çalışmaya başlamıştı.Ancak Ardizone’un aynı anda Mantua’da başka bir sanatçıyla çalıştığını keşfetti. Sinirlenen Mantegna, Ardizone’a ve diğer sanatçıya saldırdı, ardından Ardizone, sodomi suçlamasıyla Mantua’dan sürgün edildi. 1476’da Mantegna, çalışma koşullarının karşılanmadığını iddia etti.O ve ailesi zorluklar içinde yaşamak zorunda kaldı. Buna karşılık III.Ludovico , Mantegna için eski eserlerle doldurduğu bir ev inşa etti.

1478’de Ludovico vebaya kurban gitti ve Federico Gonzaga hanenin yeni reisi oldu. Altı yıl sonra, II.Francesco aileyi devraldı. Mantegna, Gonzaga Evi için çalışmaya devam etti.Francesco için çeşitli sanat eserleri üretti. Sezar’ın Zaferlerini ünlü bir şekilde tamamladı(1484-92) bir tiyatro performans alanı olarak tasarlanmış bir oda için. Bu çalışma, Mantegna’nın hümanizm ve arkeoloji bilgisi de dahil olmak üzere entelektüel ve yaratıcı ilgi alanlarının çarpıcı bir görsel indeksini oluşturuyor.Çalışmaya gömülü referanslar ayrıca Mantegna üzerinde çok sayıda önemli biyografik etkiyi bir araya getiriyor. Ayrıca olgunluk döneminde, 1488-90 yılları arasında Papa için bir komisyon da dahil olmak üzere bir dizi dini eseri tamamladı ve bunun sonucunda Kont Palatine unvanıyla Mantua’ya döndü. 1480’lerin bir noktasında Mantegna şövalye ilan edildi ve 1492’de kalıcı olarak Mantua’ya yerleşti.

Mantegna’nın sonraki çalışmaları, gençliğin zarafetine ve iyimserliğine duyulan hayranlıkla karakterize edilir. Fiziksel olarak gerilerken ve mali serveti düşerken belki de patronları ve akranlarıyla arasını bozma eğilimini yansıtarak askeri zafer ve ruhsal aydınlanma sahneleri çizerek hayatın zevklerini daha da hararetle kucaklıyor gibiydi. Bu nitelikler , pagan kültürünün erdemlerini betimleyen Parnassus (1495-97) ve Zafer Madonna’sında hissedilebilir.II.Francesco’nun başarılı savaşlarından birini ölümsüzleştiren (1495). Ancak, Francesco’nun prensesi ve eşi Markiz Isabella d’Este, Mantegna’nın, monarşinin fiziksel olarak idealleştirilmesi geleneğine aykırı olarak, rahat olduğundan daha gerçekçi bir yaklaşım kullanan portresiyle birlikte çekilmedi.

Mantegna’nın yaşamının son yılları, kısmen finansal kaygılar ve kısmen de en büyük oğlu Francesco’nun davranışlarından dolayı, resimlerinin önerebileceği kadar rahat değildi.

Francesco’nun sık sık Marki ile başı beladaydı ve Mantegna’nın diğer oğlu Lodovico’nun saygısını kaybetmesine rağmen, sonunda Gonzaga Mahkemesi’nden sürgün edildi.

1504’te yaşlanan sanatçı, şaşırtıcı olmayan bir şekilde Lodovico’yu tercih eden, ancak daha şaşırtıcı bir şekilde Gian Andrea’yı Francesco’ya tercih eden bir vasiyet hazırladı. 1504’te Mantegna, Mantua’daki Sant’Andrea Bazilikası’nda gömüleceği bir şapel satın alabilmesini istedi ve bu talep kabul edildi. Sağlığının azalmasına rağmen, dinç ruhu kaldı ve ömrünün sonuna kadar çalışmaya devam etti.

Andrea Mantegna’nın Kariyeri Hakkında Kısa Bir Değerlendirme 

Mantegna’nın klasik üsluba olan coşkusu, sonraki İtalyan Rönesans sanatçılarının nesilleri için bir çerçeve sağladı. Klasik Sanatın üslubuna ve temalarına yapılan göndermelerin kullanılması, diğer sanatçıların çalışmalarının öne çıkan bir özelliği haline geldi.Tercih ettiği idealleştirilmiş güzellik standardı, sonraki 100 yılın resim ve heykellerinde baskın hale geldi.

Leonardo da Vinci , resimlerinde Mantegna’nın gerçekçi yaklaşımından yararlanırken , Kuzey Rönesans’ın önemli bir figürü olan Alman ressam ve oymacı Albrecht Dürer de Mantegna’nın natüralist temsildeki ilerlemelerinden etkilenmiştir.

Mantegna’nın özellikle fresklerinde mekansal illüzyonizm kullanması daha da etkili oldu. İç freskleri, mimari iç mekanları ve manzaraları tasvir etmede o kadar doğruydu ki, üç boyutlu bir uzay yanılsaması yarattılar. Bu mekanlar genellikle mit veya dinden figürler içeriyordu ve izleyicinin doğaüstü alemin eşiğinden geçiyormuş gibi hissetmesine izin veriyordu.

Mantegna’nın Camera degli Sposi’deki (1465-74) tavan oculus freski, gökyüzünü tasvir etmesiyle özellikle dikkate değerdir, sanki oculus gerçekten dış dünyaya, ama fantastik yaratıkların yaşadığı bir dünyaya yol açmaktadır. Mekansal illüzyonizm, Rönesans ve Barok’ta fresklerin ve tavan resimlerinin her yerde hazır bulunan bir özelliği haline geldi.

Mantegna’nın çalışmasından önce gelen bu iki çağda illüzyonizm örnekleri arasında Antonio da Correggio’nun Meryem’in Varsayımı (1526-30), Giovanni Battista Gaulli’nin İsa’nın Adının Zaferi (1678-79) ve Andrea Pozzo’nun Aziz Ignatius’u Yüceltmesi ( 1691 ) sayılabilir.