Duygu türlerimiz

Ve bu günlerde çok şey hissediyoruz. Hissedilecek çok şey var.

Birbirimizle bağlantı kurmak istiyoruz. İç rehberliğimizin bizden istediği şeyi yapma ihtimalinden korkuyoruz. İnsanlar yarattıklarımızı beğenmediğinde incinmiş hissediyoruz.

Geçim kaynağımızın ve anlam arayışımızın aynı şey olabileceğini keşfettiğimizde giderek daha özgür hissediyoruz.

Ve ‘basit 3 adımlı çözümler’ ne basit ne de bir çözüm olduğu ortaya çıktıkça giderek daha fazla hayal kırıklığına uğradık.

Gerçek hislerim neler?
“Amacımın yeni ve daha derin bir düzenlemesine çağrıldığımı hissediyorum.”

Çağrıldık. Bunu hissediyoruz. Olasılık römorkörü. Ruhun özlemi. Gerçek. Visseral.

“Bu işi bir sonraki seviyeye taşıyacak kadar iyi hissetmiyorum.”

Zor. Akmıyor. Kısa yoldayız. Bir hata gibi hissetmeye başlar, rüya bir seraptı. Ne oldu?

“Kafası karışık hissediyorum.”

Doğru olan ne? Deneyimlerime güvenmeye, duygularımı dinlemeye çalışıyorum, ama yine de birbirleriyle çelişiyor gibi görünüyorlar.

6 farklı çeşit duygu
Bir şeyi hissetmek, diğerini hissetmekle aynı şey değildir.

Leonard Cohen, “iç duygularıma güvenmiyorum. İç duygular gelir ve gider.” Bu, en etkileyici çağdaş mistiklerden birinin oldukça kışkırtıcı bir ifadesidir.

Ama aslında işaret ettiği şey, duyguların doğası hakkında kafamızın karıştığı gerçeğidir.

“Hissediyorum” dediğimde, bunun bir şey olduğunu düşünüyorum. Bu bir his. Bu doğru ve diğer duygularla aynı. Tüm duygular eşit yapılır.

Değiller.

Öyleyse duygularımızı açalım. En az 6 farklı türü vardır. Muhtemelen daha fazla. Ama 6 ile başlayalım. Gerçekten farklılar. Her biri fiil hissini kullansa bile.

1. Duyusal Duygular
Bu en temel duygu türüdür. Ve belki de kelimenin orijinal anlamı. Duyusal bir his.

“Elini elimde hissediyorum.”

Dokunuşunu hissediyorum. İnkar edilemez. Yoruma açık değil. Elini hissediyorum. Ve elime dokunuyor.

Ancak aynı zamanda iç duyumlar hissediyorum. Bunlar biraz daha zor olabilir. Ama aynı duyu farkındalığı.

“Karnımda bir kasılma hissediyorum.”

Eğer yeterince sessiz ve sessiz olursam, bunu fark edeceğim. Alt bağırsağımda hafif bir çekme, kuruluk hissi var. Sözleşmeli hissediyor.

Bazen o kadar ince olmayabilir. Tüm alt bedenimde azgın bir emmek.

Duyum seviyesindeki duygular çok doğrudan. Deneyim kaynağına en yakın olanlardır. Yorum gerektirmezler. Sadece gözlem gerektirirler.

2. Duygusal Duygular
“Kızgın hissediyorum.”

Bu bir sansasyon değil. Duyusal bir temeli olmasına rağmen. Muhtemelen sıcak bir his, yükseliyor. Ama bundan fazlası var. Öfke bir duygudur. Ve yine, bunu hissediyoruz.

“Üzgün hissediyorum.”

Çok fazla yorum gerektirmez. Her ne kadar bazen bir duyguyu gerçekten tanımak yıllar alabilir. İçimdeki öfkeyi fark etmem uzun zaman aldı. Çok yanlış tanımladım. Ve depresyona girerdi.

Dört temel duygu vardır: öfke, üzüntü, korku ve sevinç.

Yüzlerce duygu tonu var. Duygu dediğimiz bazı şeyler gerçekten duygu değildir.

3. Arzu duyguları
“Seni öpmek için bir arzu hissediyorum.”

Arzu bir duygu değildir. Bu bir çekme. Bu Eros’un çekiciliği. Eros, erotiğin köküdür, ancak erotik, askı kayışları ve bebek yağı anlamına gelmez, doğanın gizemli gücü anlamına gelir. Bu hareket ile aşk. Evrim yükseliyor.

“Yazmayı çok severim. Yazmak istiyorum.”

Bunu hissediyoruz. Arzuyu hissediyoruz. Arzu cinsel değildir. Cinsel olarak ifade edilebilir. Arzu, yeni bir şeye itmek ve itmek isteyen bir harekettir.

“Yeni öğretim programınızı oluşturmanıza yardımcı olma arzusunu hissediyorum.”

Bu duygusal bir duygu değil. Sadece istediğimi hissediyorum. Bunu arzu ediyorum.

4. Sezgisel Duygular
“Para ile olan ilişkinizi keşfetmenin sizin için güçlü olabileceğini hissediyorum.”

Bunu son zamanlarda yeni bir müşteriye söyledim. Sadece para ile olan ilişkisini keşfetmenin, mücadele ettiği birçok şeyin kilidini açacağına dair bir his vardı.

Bu bir duygu ya da his değildi. Bu bir arzu değildi. Mutlaka araştırmasını istemedim. Ama ikimiz de henüz görebiliyordu bazı şeyler bu kadar açık bir duygu vardı.

Bir sezgiydi.

Ünlü Nörobiyolog Dan Siegel, sezginin bilime dayanan bir duygu olduğunu söylüyor. Bu, tüm vücut organlarınızı çevreleyen nöronal ağlardan bilgi alma yeteneğidir.

Beynimizin kafamızda olduğunu düşünüyoruz. Değil. Vücudumuzun her yerinde sinir ağları var. En büyük küme gerçekten kafamızda. Ama kalbimizin etrafında ve bağırsaklarımızda da iki büyük kümemiz var.

“Bu adamla tanışmamız gerektiğine dair gerçekten güçlü bir his var. Neden bilmiyorum.”

Sezgi, vücudumuzdan gelen mesajları hissetme yeteneğidir.

5. İlişkisel Duygular
“Sana çok yakın hissediyorum.”

Yakınlık fiziksel yakınlık anlamına gelebilir. Ama “kendimi yakın hissediyorum” dediğimde, genellikle sana bağlı hissettiğimi kastediyorum. İlişkisel bir duygu.

Biz memeliyiz. Birbirimize bağlanacak şekilde tasarlandık. Bu, bizi sürüngenlerden, kuşlardan, böceklerden ve diğer canlılardan ayıran şeylerden biridir.

Şu anda ilişkimizin dokusunu hissedebiliriz.

” Gerçekten sizin tarafınızdan görüldüğünü hissediyorum”, kelimenin tam anlamıyla gözlerle gözlemlenmekle ilgili değil, anlaşılmış bir duygudur. Başka bir deyişle, sen ve ben bağlıyız ve ikimiz de yarattığımız karşılıklı anlayışı hissediyoruz.

İlişkisel duygular, başka bir insanla bağlantı kurmanın hissedilen deneyimidir.

“Seni hissediyorum.”

6. Gölge Duyguları
Hissettiğimizi düşündüğümüz bir sürü şey var, aslında duygular değil. Ya da duygulardır, ama başka bir şey olarak maskelenirler.

Şimdi dil oyunları alanına girdik.

Dil doğumları bilinç. Ama aynı zamanda onu çarpıtıyor. Aslında gerçekte yaşanması imkansız olan şeyleri dilde söyleyebiliriz.

Filozof Alfred Korzybski bu konuda ilk yazanlardan biriydi. Dil olarak bedenlerimiz ve zihinlerimiz arasındaki ayrım hakkında konuşabileceğimize dikkat çekti. Ve yine de, eğer gerçekten bakarsanız, bölünmeyi asla bulamazsınız. Her zaman bir beden-zihin. Aslında diğeri olmadan bir tane yaşayamazsınız.

Başarılı olmak için daha çok çalışması gerekiyor gibi hissediyorum.”

Bu bir sansasyon değil. Vücudunuzda “daha çok çalışmalıyım ” etiketli herhangi bir his bulamazsınız.”

Bu da bir duygu değil. Ya da bir arzu. Bu bir sezgi olabilir. Daha çok çalışmak için bir çağrı.

Ancak, bu hissi “hissettiğimde”, bu bir sezgi değildir. Bu bir değerlendirme.

Zihinsel dünya haritamın bir kısmı, çalıştığım sertlik seviyesinin yetersiz olduğunu söylüyor.

Ve yine de, yeterli ve yetersiz ölçeği deneyimlemeye çalışırsam, onu bulamıyorum. ‘Yeterli’ fikrimin tamamen keyfi olduğunu keşfedeceğim.

Bu bir gölge hissi.

Ve bu özel bir sadece bir ‘inanç’. Bunun doğru bir şey geri gelmiyor. Eğer onu takip ederseniz, bunun sadece bir kavram olduğunu, başka bir kavram üzerinde durduğunu, başka bir kavram üzerinde durduğunu keşfedeceksiniz. Altında sağlam bir zemin yok.

Orada hiçbir his yok.

Duygularımızı yanlış okuyoruz.
Kategori hataları yapıyoruz. Bir tür duyguyu diğeriyle karıştırıyoruz. Çok.

Duyguları sezgi olarak yanlış yorumluyoruz. (Tamamen kaçınılmaz olan) yeni bir projeye başlamadan ihtimali de korku hissediyorum, ve henüz misidentify ben yapıyor olması gerekiyordu değilim bir sezgi gibi.

İlişkisel duyguları duyumlar olarak yanlış yorumluyoruz. Bana yakın biriyle kopukluk yaşıyorum ve sonra o kişinin’ beni ittiğini ‘hissediyorum.

İnançları duygu olarak yanlış yorumluyoruz. Sana karşı kızgınım, ama sonra sana şunu söylüyorum “ ” bana böyle bir şey söylememeliydin.”

Duygularımızı karıştırıyoruz. İlişkilerimizde, işlerimizde başımızı belaya sokar. Gerçekle olan bağlantımızı bozuyor.

Dünyadaki çalışmalarımızı gerçekleştirme yolunda virajlı yolda yürüdüğümüz aklımızı karıştırır.

Hiç keyfim yok 
Bana öğretildi “ ” eğer çok zor görünüyorsa, istemiyorsam bunu yapmak zorunda değilim.”

Gerçek olan. Buna gerek yok. Canım istemiyorsa hiçbir şey yapmak zorunda değilim.

‘Duygularıma güvenme’ özgürlüğü, muhtemelen neslimin birçok erkeğinden çok daha yüksek bir duygusal farkındalık seviyesi verdi.

Ama öğrenmem gereken şey, anlık “ben öyle hissetmiyorum” her zaman çelişiyor ve daha derin bir duyguyu gizliyor.

Yazmayı seviyorum.

Yeni bir şey doğurabildiğim ve hiç düşünmediğim ya da başka birinin söylediğini duyduğum bir şekilde söyleyebildiğim hissi seviyorum. Gördüğüm şey hakkında yazarak kim olduğumu keşfetmeyi seviyorum.

Bana böyle bir tatmin duygusu veriyor. Ruhun derin yerine getirilmesi.

Kendimi 10 yıl içinde hayal ettiğimde, tanınmış bir yazar olan bir adam hayal ediyorum. Yayınlanan kitapların yazarı ve yeni fikirlerin konuşmacısı.

Bu benim için önemli bir şey. İstiyorum. Bunu arzu ediyorum. Çağrıldığımı hissediyorum.

Yine de her sabah uyanıyorum ve yazmak istemiyorum.

” Çok zor geliyor ” diyor içimdeki ses.

“Yeterince iyi değilsin. Bugün iyi bir şey yazmayacaksın, denememek daha iyi.”

İç duygularıma güvenseydim, o gün yazmazdım. Kendimi daha iyi hissedene kadar beklerdim. Yıllardır yaptığım şey buydu. Yazmak için ‘havamda’ hissedene kadar bekledim. Ara sıra yazdığım anlamına geliyordu.

Şimdi her sabah yazıyorum. İster o ya da değil gibi hissediyorum.

Çünkü sadece korktuğumu fark etmeyi öğrendim. Konfor bölgemden çıkmaktan korkuyorum, çünkü orada ne olduğunu bilmiyorum ve kendimi o bilinmeyen yerde bilmiyorum.

Korku. Sezgi değil. Ya da arzu.

Bu yüzden bu içsel duyguya ‘güvenmemeyi’ öğrendim.

Bu çok daha iyi bir strateji gibi geliyor.