2021, bir önceki yıldan sonra hepimizin umduğu normale tam dönüş değilse, son 12 ayda şükredecek şeyler vardı: özellikle, başka bir zorlu karantinadan sonra sinema nihayet yaz aylarında geri döndü. Filmler büyük ekranda doğal yuvalarına döndüler, uzun zamandır beklenen (ve uzun zamandır ertelenen) yeni filmler nihayet dünyaya vizyona girdi ve izleyiciler sonunda sinema heyecanını yeniden birlikte yaşayabildiler. Ve nihayet ekrana gelen filmler arasında herkes için bir şeyler vardı – bir yığın gişe rekorları kıran, yayılan bilimkurgu destanları, her şeyi söyleyen dans eden müzikaller, samimi karakter dramaları, nabzı hızlandıran gerilim filmleri ve kategorize edilemez tuhaflıklar. Her şeye rağmen, sinema her zamankinden daha canlı olduğunu kanıtladı.

1.Dune 

Herhangi bir noktada, geçen yılın büyük bölümünde hayatımızdan neyin eksik olduğunu düşündüyseniz, cevap Denis Villeneuve’nin Kum Tepesi’nde yaklaşık yarım saat yatıyor . Altın ışıkla yıkanan Dük Leto Atreides (Oscar Isaac), Leydi Jessica Atreides’in (Rebecca Ferguson) rüzgarda sallanan tüylü cübbesinin dalları tarafından çerçevelenen yekpare bir yıldız gemisinden dışarı çıkıyor. Dük Leto ve üzerinde beraberindekiler seti ayak ne zaman Dune ilk kez ‘ın çöl gezegen, Vista (saymıyorum Hans Zimmer, uzay bagpipes feryat) sırf heybet göze gözyaşları getirmek için yeterlidir. Çünkü koltuklarımızda kalça yarıklarını büyük ölçüde derinleştirmekle geçen son 12 ay, bizi manzaradan fena halde aç bıraktı.

Canad’nın yemyeşil kıyı blöflerinden Giedi Prime’ın şeytani kasvetine kadar, Villeneuve (görüntü yönetmeni Greig Fraser tarafından ustalıkla desteklenir) bizi duyuları kamaştıran ve Frank Herbert’in evreninde tamamen saran bir yolculuğa çıkarıyor. Sanat evi duyarlılığıyla renklendirilmiş kapsamlı bir uzay operası olan film, aksiyon setleriyle daha az ilgileniyor (yine de sarsılmaz bir güvenle sunuluyor) ve bunun yerine Atreides askerleri üzerindeki güç kalkanları dünyasındaki her renk, doku ve duyguyu içine çekiyor. ya da Stellan Skarsgård’ın Baron’unun yağ banyosunun yüzeyini şişmiş, macunsu bir dev gibi yarıp yuvarlanan kütlesi.

Ama bu sadece duyular için bir şölen değil. Villeneuve, Herbert’in meşhur yoğun kitabını (yani yarısını), arkadan bıçaklayan soylular, genişleyen savaşlar ve chambara tarzı kılıç oyunlarıyla dolu iki buçuk saatlik bir maceraya başarıyla damıttı. Sonuç, bir yetişkinliğe geçiş hikayesi, bir Shakespeare trajedisi, mesihsel teoloji üzerine derin bir derin düşünme ve büyük sikik kum solucanlarıyla birlikte bir sömürgecilik ve yerli sömürünün meselidir. Oldukça basit bir şekilde, arzuları patlamış mısır eğlencesi ya da sinemanın sanat olduğunun kanıtı olsun, herkes için bir şeyler olan bir film.

Yine de, Dune sinematografisi için başarılı ve hikayesi ne kadar zorlayıcı olursa olsun, gücü, bu yıl diğer tüm yıllara göre daha fazla, taşıyıcı olması. Villeneuve, hiç bu kadar içine kapanmadığımız bir zamanda, filmin bizi sadece hayalini kurduğumuz yerlere götürme, insanların inanmayacağı şeyleri görme yeteneğinden yararlandı. Burada, sinemacıların en görseli olan bu hayranlık uyandıran gösteriyle birlikte, her birimize sinemayı ne kadar özlediğimizi hatırlattık.

2. Sound Of Metal 

Film incelemeleri nadiren ses tasarımcılarını çağırır, ancak Nicholas Becker’in Darius Marder’ın çarpıcı ilk filmi üzerindeki olağanüstü çalışması, sizi heavy metal davulcusu Ruben’in (Riz Ahmed) kafasına soktuğu için tüm övgüleri hak ediyor (Akademi Ödülü’nden bahsetmiyorum) ve sadece kaybetmekle kalmıyor. işitmesi değil, aynı zamanda varlık nedeni. Metalin Sesi işitsel bir esneklikten çok daha fazlasıdır. Marder’in filmi hem sürükleyici hem de sağırlığı bir sakatlık olarak algılamaya ikna edici bir düzeltici.

Filmin hayatın karşınıza çıkardığı şeyleri kucaklama konusundaki tematik fikrinin asla sıradan görünmemesi, Marder’ın hassas yazımı ve öfke ve inançsızlıktan bir anlayış biçimine ikna edici bir şekilde bir kavis çizen Riz Ahmed’in mükemmel performansına bağlı. Çift, potansiyel olarak basmakalıp bir önermeyi dönüştürüyor ve hareketli ve gerçek bir şeye dönüşüyor

3. Minari

Her şeyden önce, Mih-na-ree olarak telaffuz edilir ve toprağı ve etrafındaki suyu arındıran bir ottur. Lee Isaac Chung’un mini başyapıtı tam da bununla ilgili, bizi kök salan derin bağlantılar.

American Dream™’de kendi maceralarını yaşamak için Arkansas’taki küçük bir çiftliğe taşınan Koreli-Amerikalı bir aileyi – Steven Yeun, Yeri Han, Noel Cho ve sevimli genç Alan Kim – izliyor. ‘Drama’, gelen Büyükanne (BAFTA kazanan Yuh-jung Youn, İngilizleri “züppe” olarak adlandıran) tarafından sağlanır, ancak Minarikültürel asimilasyonun gerçeklerinin hassas bir portresini sergilemekten kaçınır. Çok etkileyici – performanslar, Lachlan Milne’nin sinematografisi, Emile Mosseri’nin müziği – ama sizi asıl etkileyen, Chung’un karakterlerine ve kelimeye karşı cömert ruhu. Küçük ölçekli ama büyük yürekli insanlar.

4. Nomadland 

2021’in en farklı iki filminin arkasında yönetmen için bir ödül olsaydı, Chloé Zhao’ya gitmesi gerekirdi. 7000 yıla yayılan hikayesi ve 10 kozmik tanrıdan oluşan oyuncu kadrosuyla muhtemelen Marvel’in gelmiş geçmiş en bölücü filmi olan destansı süper kahraman fantezisi Eternals’ı yayınlayarak yılı büyük bir hızla bitirirken , ödüllü favori Nomadland ile başladı.

Burada patlayan yanardağlar veya göksel kavgalar yok – Frances McDormand’ın Fern’i göçebe bir yaşam tarzına bürünürken ve mali felaketin ardından Amerika kıtasını katederken, değerli bir arkadaşlık ve tuhaflık bularak muhteşem geniş ekran manzaraları ve güzel işlenmiş insan hikayeleri bolca var. -bir yerden bir yere hareket ettikçe işler. Önceki filmi The Rider’a benzer şekilde düşük bir anahtarla çalışıyorancak daha hafif ve sıcak olan Nomadland , barışçıl duyarlılıklara ve yansıtıcı bir bakış açısına sahip bir film – Zhao bir kez daha gerçek hayattaki göçebeleri destekleyen oyuncu olmayan oyunculardan ekran altını döndürüyor. Bütün bunlar ve McDormand bir kovaya sıçar. Oscar’ları süpürmesine şaşmamalı.

5. Assassination Nation

Efsaneye göre Steven Spielberg her zaman bir müzikal yönetmek istemiş ve West Side Story’nin kendi versiyonunda bunu gösteriyor. Stephen Sondheim ve Leonard Bernstein’ın yıldız şarkılarına bağlanan, gösteriyi durduran set parçalarında o kadar canlılık var ki, sekanslar doğrudan Spielberg’in bilinçaltından fırlamış ve ekrana dökülmüş gibi görünüyor.

Muhteşem bir koreografiye sahip, renklerle dolu ve zarif kamera çalışmasıyla çekilmiş. sinematik dansın kendisinin bir parçası haline gelir. Teknik ustalığın ve parlayan şarkıların ötesinde, West Side Storyyıldız yapan dönüşlerle doludur: Rachel Zegler, iri gözlü bir merak ve sert bir kararlılıkla aşık olmuş Maria’da yaşar, Ariana DeBose, tüm şovu çalmakla tehdit eden üçlü bir yetenek tehdididir (oyunculuk, şarkı söyleme, dans etme – hepsi nakavt), ve Mike Faist’in, Jets’in kabadayı elebaşı Riff olarak görmezden gelinemeyecek kadar çekici bir karizması var. Amerika’da ırkçılığı ve haklardan mahrumiyeti rezonansla, efsanevi Rita Moreno’dan büyük bir dönüş ve iki dilliliğe ilerici bir yaklaşımla (burada İspanyolca altyazı yok) araştıran akıllı bir senaryo ekleyin ve bir sinema klasiğine layık bir halefiniz var. Spielberg’in kariyerinin bu aşamasında bu kadar canlanmış olduğunu görmek hem heyecan verici hem de sevindirici.

6. Palm Springs 

Zaman-döngü öncül Groundhog Day sık sık ve yüzsüzce ödünç alınmış – dan Kaynak Kod için mutlu Ölüm Günü için Rus Doll için Zelda Legend: Majora en Maske – gibi … iyi, bilirsin biraz hissetmeye başlamış olduğunu . Öyleyse, Palm Springs’e şerefHarold Ramis’in klasik komedisinin çıplak kemiklerini özgürce avlayan ve bir şekilde onlar için biraz taze et bulan .

Yönetmen Max Barbakow (ilk uzun metrajlı filminde), bir kamera hücresi yapan teorik fizikçi Clifford V Johnson’a danışarak biraz daha bilimsel ağırlık vererek – ve bir şekilde inandırıcı, çekici bir aşk hikayesi yaratmayı başarıyor. Tüm bilimkurgu gerçeksizliği arasında merkezi ilişkinin çok gerçekçi olduğu gerçeği, hem Barbakow’un istikrarlı yönetmenlik elinin hem de Andy Samberg ve Cristin Millioti arasındaki zahmetsiz kimyanın bir kanıtıdır. Ayrıca dinozorlarla bir mantar gezisi var.

7.Titan

İki yalnız kahramanı, araçsal ilişkiyi ve kemik kıran vücut dehşetini bir araya getirdiğinizde ne elde edersiniz? Görünüşe göre, beklenmedik yerlerde aile bulma konusunda şaşırtıcı derecede hassas bir meditasyon. Julia Ducournau, 2016’daki ilk uzun metrajlı filmi Raw ile kendisini olağanüstü bir yönetmen sesi olarak duyurduktan sonra , Titane ile başka bir kana bulanmış bombayı teslim etti .

Yeni gelen Agathe Rousselle, gençliğinde geçirdiği bir araba kazasından beri dizele ve şiddete ilgi duyan ve Fransız efsanesi Vincent Lindon’un gravitasının karşısında oynayan Alexia olarak inanılmaz derecede çekici. titanseni güldürecek, ağlatacak, gözlerini büyütecek ve yumruklarını sıkacak; katıksız cüretiyle sizi koltuğunuza büzüştürür. Emniyet kemerlerinizi bağlayın – bu bir cehennem yolculuğu

8.Another Round

Thomas Vinterberg’in alkol keşfi sinematik bir tek boynuzlu attır. Şakayı trajedi ile kusursuz bir şekilde karıştıran bunun gibi başka bir şey düşünmek zor; çöküşleri ve ölümü tasvir eden ama aynı zamanda neşeli bir dans sekansı ile doruğa ulaşan; bir konuyu pek çok açıdan sunan, ahlak dersleriyle kafanızı karıştırmadan.

Mads Mikkelsen inanılmaz – hiç değil mi? – Orta yaşlı bir okul öğretmeni olan Martin, aşırı orta yaş krizi yaşayan, işinden sıkılmış, hayatından sıkılmışken, meslektaşları Tommy (düzenli Vinterberg işbirlikçisi Thomas Bo Larsen), Peter (Lars Ranthe) ve Nikolaj (Magnus Millang) olarak aynı derecede iyiler. İster kendi alkol deneyiminiz olsun, ister bir damlasına bile dokunmamış olun, bunlar yankı uyandıran, kışkırtıcı bir varoluşsal ama çoğunlukla gerçekten, gerçekten komik ve gerçekten, Gerçekten üzgün. Vinterberg’e En İyi Uluslararası Uzun Metrajlı Film dalında Oscar kazandırdı, haklı olarak öyle: Ezici bir şekilde etkiliyor.

9.The Power Of The Dog 

Jane Campion’un çalışmaları her zaman duyular için bir şölen olmuştur ve The Power Of The Dogfarklı değil. Çarpıcı bir şekilde yakalanmış geniş sınır manzaraları, incelikle katlanmış kağıt çiçekler, çamurlu tırnaklar tarafından sıkıca çekilen gıcırdayan dana derisi ve şıngırdayan mahmuzların uğursuz sesi gibi en küçük dokunsal ayrıntılarla tezat oluşturuyor.

Uğursuz çiftlik sahibi Phil (Benedict Cumberbatch, en ürkütücü ve büyüleyici haliyle), nazik erkek kardeşi George ve yeni karısı Rose (sırasıyla Jesse Plemons ve Kirsten Dunst) ve Rose’un kardeşi Peter (sessizce mükemmel bir Kodi-Smit McPhee) arasındaki gerilim yükseliyor. melankoli ve tehditkar erkeklik evin ve çevresindeki kumlu arazinin içinden sızarken. Güçlü performansları, Jonny Greenwood’un her zaman göz kamaştıran müziği ve asla görmeyeceğiniz son başarısıyla Campion, hâlâ iş başında olan en seçkin film yapımcılarından biri olarak kendini yeniden pekiştiriyor. 

10.The Green Knight 

Arthur efsanelerinin neredeyse yalnızca sevimsiz ekran uyarlamalarına teslim edildiği zamandı: kötü peruklar, kalitesiz kılıç oyunları ve eski kaynak metinde şüpheli bir kulp. Sir Gawain’in hikayesine bir sanat eseri havası katan ve bunu yaparken de asırlık bir ipliğe yeni bir derinlik ve anlam bulan yönetmen David Lowery ile tanışın.

Burada, Dev Patel’in Gawain’i zar zor yetenekli bir özenti şövalye: atılgan ve şeytani, ancak onurunu kanıtlamak için bir arayışa girerken güvensizlikler ve korkunç seçimlerle çevrili. Devam ettiği yolculuk yavaş ve düşünülmüş, ancak şaşırtıcı derecede güzel – Arthur dönemi Britanyası hiç bu kadar iyi görünmemişti – konuşan tilkilerden bir handjoba kadar her şeyle karşılaşmak. Lowery’nin önceki tuhaflığı gibi A Ghost Story, bu ölümlülük ve erkeklik üzerine zengin, zorlayıcı bir meditasyon. Ve görünürde kötü bir peruk yok.

Genel Koordinatörümüz Mustafa Ertan ve Editörlerimiz Harun Yolcu ve Emrah Alma Tarafından İzlenen İzlenen Yaklaşık 300 Film’den Sizler için 10 Tane Film seçilmiştir.