Arnold Joseph Toynbee Kimdir ?

Tarihçi

Doğum tarihi: 14 Nisan 1889, Londra, Birleşik Krallık

Ölüm tarihi ve yeri: 22 Ekim 1975, York, Birleşik Krallık

Arnold Joseph Toynbee

İngiliz tarihçi ve tarih filozofu Arnold Joseph Toynbee (1889-1972), kendisini “anlaşılır çalışma alanı” medeniyet olan bir “metatarihçi” olarak tanımladı.

Arnold Toynbee üst orta sınıf bir ailede doğdu. Oxford’daki Balliol Koleji’ne gitti ve 1912’den 1915’e kadar klasiklerde bir arkadaş ve öğretmendi. Birinci Dünya Savaşı sırasında, Savaş Dairesi’nin Siyasi İstihbarat Departmanında görev yaptı ve diğer görevlerinin yanı sıra vahşet hesaplarını düzenledi. 1919’da Paris Barış Konferansı’ndaki İngiliz heyetinin Ortadoğu bölümünün bir üyesiydi.

1919’dan 1924’e kadar Londra Üniversitesi’nde Bizans ve modern Yunan dili, edebiyatı ve tarihi dersleri verdi.İngiliz delegesi olarak Paris Barış Konferansı’na katıldığı 1943’ten 1946’ya kadar Dışişleri Bakanlığı’ndaki Araştırma Departmanını yönetti.

Birinci Dünya Savaşı’nın dehşeti, Toynbee’nin kendi yaşamıyla ilgili kavrayışını, eğitim aldığı dar ulusal bilimden uzaklaştırdı. Greko-Romen uygarlığı ile kendi zamanı arasındaki paralellikler karşısında, 1921’de dünya uygarlıkları hakkında karşılaştırmalı ve kapsamlı bir çalışma tasarladı. Ancak 1921 ve 1934 yılları arasında, devasa Tarih Çalışması’nın ilk üç cildi çıktığında, Toynbee, çoğunlukla aşmaya karar verdiği ortodoks gelenekte 140’tan fazla makale ve kitap yazdı. Bunlar arasında Yunanistan ve Türkiye’de Batı Sorunu (1922), Yunan Tarihsel Düşüncesi (1924), Yunan Uygarlığı ve Karakteri (1924), dikkatle belgelenmiş Uluslararası İlişkiler Araştırması sayılabilir.(1923-1927) ve Çin’e Yolculuk (1931); ayrıca British Commonwealth Relations’ın editörlüğünü yaptı (1934).

Toynbee’nin Çalışması’nın ikinci üç cildi 1939’da yayınlandı; 1954’te dört kişi daha; 1959’da bir atlas; ve 1961’de son bir cilt olan Yeniden Değerlendirmeler,eleştirilerine cevap vermeye çalıştı. İlk 10 cilt, Toynbee’nin Helenik çalışmaları üzerine modellenen bir modelin izini sürdü. 23 tam uygarlığı izole ederek ve vardığı sonuçların ampirik kanıtlardan çıkarıldığını savunarak, paralel yaşam döngülerini büyüme, çözülme, “sıkıntılar zamanı”, evrensel bir durum ve yeni bir oluşuma yol açan nihai bir çöküş tanımladı. Modellerin, özellikle de parçalanmanın tek biçimliliğini grafiklere indirgemek için yeterince düzenli bulsa da ve “meydan okuma ve tepki” gibi belirli gelişim yasalarını formüle etse de, Toynbee döngüsel kalıbın kırılabileceği ve kırılması gerektiği konusunda ısrar etti.

1954’ten başlayarak, onun döngüsel vurgusu, önce Hıristiyan binyılcılığı ve ardından geçmiş uygarlıkların başarısızlıklarının ötesinde ulusların bir sentezine doğru ilerleyen “yüksek” dinlerin bir bileşimi tarafından desteklenen ilerici bir tarih görüşüne yol açtı. Yeniden Değerlendirmeler’de uygarlık sayısını 13’ü “bağımsız” ve 15’i “uydu” olmak üzere 28’e çıkardı ve Helen modelini ve Batı uygarlığını yıkıcı bir biçimde neopagan ve benmerkezci olarak terk etti.

1950’lerde Toynbee, dünya birliğinin aracı olarak dinle giderek daha fazla ilgilendi. An Historian’s Approach to Religion’da (1956) , “manevi yönden yeni bir başlangıç ​​yapmak” için “halen takip ettiğimiz matematiksel-fiziksel yaklaşım çizgisinden” “kendimizi koparmamız” konusunda ısrar etti. Change and Habit: The Challenge of Our Time’da ( 1966), Amerika Birleşik Devletleri ve Sovyetler Birliği dünya düzenini korumayı kabul etmezlerse, dini ve tarihi gelenekleri Toynbee’yi cezbeden Çin’in “dünyayı birleştirici” olarak ortaya çıkabileceğini öngördü. ” Dünya meselelerini ele alırken bile, sonunda tarihin rahatsız edici gerçeklerinden, tarihin ötesinde bir metafiziğin daha büyük güvenliğine döndü.

Toynbee’nin sonraki eserlerinden ikisi Hareket Halindeki Şehirler (1970) ve Constantine Porphyrogenitus ve Dünyası (1973) idi. Toynbee, 22 Ekim 1975’te York, İngiltere’de öldü.