Antonio Stradivari Kimdir ?

Müzik aleti yapımcısı

Doğum tarihi: 1644, Cremona, İtalya 

Ölüm tarihi ve yeri: 18 Aralık 1737, Cremona, İtalya

Antonio Stradivari

İtalyan keman yapımcısı Antonio Stradivari (c. 1644-1737), hala şimdiye kadar yapılmış en iyi olarak kabul edilen enstrümanlar yarattı. Geliştirdiği yeni keman ve çello stilleri, mükemmel ton kalitesiyle dikkat çekiciydi ve enstrümanların tüm modern versiyonlarının temel tasarımı haline geldi.

Adının Latince formu olan Antonius Stradivarius tarafından da bilinen Aentonio Stradivari, kemanın tasarımında devrim yaratan usta bir zanaatkardı. 1600’lerin sonlarında ve 1700’lerin başlarında ürettiği enstrümanlar, tonlarının eşsiz kalitesi nedeniyle şimdiye kadar yapılmış en iyiler olarak kabul edilir. Halen var olduğu bilinen yaklaşık 650 kemanından birçoğu bugün müzisyenler tarafından çalınmaya devam ediyor. Stradivari ayrıca çellonun benzer bir yeniden tasarımını gerçekleştirerek daha sonraki yüzyıllarda kullanılan keman ve çello stilleri için standardı belirledi. Ancak Stradivari’nin kreasyonlarının tam nitelikleri hiçbir zaman yeniden üretilemedi ve adını taşıyan telli çalgıları dünyanın en değerli ve aranan enstrümanı haline getirdi.

Stradivari’nin doğumuyla ilgili hiçbir kayıt yoktu, ancak yaşamının sonlarında yarattığı bazı enstrümanlara imzasıyla eşlik eden yaşının belgelerine dayanarak, 1644’te doğduğu varsayıldı. Ayrıca hakkında bilinen çok az şey vardı. onun gençliği. Muhtemelen ailesinin beş yüzyıldır kurulduğu şehir olan Cremona, İtalya’da doğdu ve Alessandro Stradivari’nin oğluydu. Cremona, yaklaşık 100 yıldır usta keman yapımcılarıyla tanınan bir kasabaydı. Stradivari’nin erken yaşamı boyunca önde gelen ustası, o dönemde popüler olan geleneksel keman stilinin gelişimine katkıda bulunmak için ailesinin üçüncü neslini temsil eden Niccolo Amati’ydi. Stradivari, muhtemelen 1660’ların başında Amati’ye çıraklık yaptı ve onun yönetimi altında keman yapım zanaatını öğrendi.

Keman Tasarımı ile Tecrübe Edildi

1666’ya gelindiğinde Stradivari, bağımsız olarak enstrüman üretiyordu ve muhtemelen Amati’nin 1684’teki ölümüne kadar çalıştığı akıl hocasının dükkanında çalışmaya devam ediyordu. 1667’de Francesca Feraboschi ile evlendi ve kendi evini ve dükkanını kurdu; Çiftin sonunda altı çocuğu oldu ve iki oğulları keman yapımcısı olarak babalarının izinden gidecekti. 1680’den önceki on yılda, Stradivari gitarlar, arplar, lavtalar ve mandolinler de dahil olmak üzere çok çeşitli telli çalgılar yarattı. Amati’nin kemanlar için temel tasarımını takip etmeye devam etti, ancak bu süre zarfında ton ve tasarımdaki iyileştirmeleri denemeye başladı. Yarattığı az sayıdaki enstrümanlar öncelikle Cremona’da satıldı ve bu yıllarda şehir dışında pek tanınmadı.

Stradivari ailesi 1680’de 2 No’lu Piazza San Domenico’da yeni bir eve taşındı ve bina hayatının geri kalanında keman yapımcısının evi ve atölyesi olarak hizmet edecekti. Burada sanatında olgunlaştı ve en önemli eserlerini, özellikle de müzik dünyasında mükemmellik standardını belirleyen kemanları yarattı. 1680’lerde, Amati’nin tasarımından saparak yeni malzemeler ve yüzeyler kullanan daha sağlam görünümlü bir keman yaratmak için kendi stilini geliştirmeye devam etti. Bu süre zarfında ortaya çıkan enstrümanlar, önceki kemanlardan daha güçlü bir ses yarattı ve Cremona’nın dışından müzisyenler, ünü arttıkça atölyesinden enstrümanlar aramaya başladılar. Amati’nin 1684’te ölümü üzerine Stradivari, şehrin en büyük keman yapımcısı olarak kabul edildi.

Tasarımlarındaki kayda değer başarısına rağmen, Stradivari kemanlarını geliştirmenin yollarını aramaya devam etti. 1690’larda, enstrümanın uzunluğunu deneyerek, “uzun kalıp” veya “uzun Strad” olarak bilinen şeyi yarattı – geleneksel kalıptan 5/16 inç daha uzun bir keman. Sonuç, diğer Cremona enstrüman yapımcılarının daha hafif seslerinden oldukça farklı olan daha derin, daha dolgun bir tondu. Stradivari’nin karısı 1698’de öldü ve büyük bir cenaze töreniyle onurlandırıldı. Ertesi yılın yazında, zanaatkar ikinci karısı Antonia-Maria Zambelli ile evlendi. Bu evliliğinden beş çocuğu daha oldu, ancak hiçbiri enstrüman yapımı işine girmedi.

“Altın Dönem”de En Güzel Eserler Oluşturuldu

1700’den 1720’ye kadar olan yıllar Stradivari’nin kariyerinin en büyük yıllarıydı ve bu dönem genellikle zanaatkarın “altın dönemi” olarak anılırdı. Bu süre zarfında keman tasarımını mükemmelleştirdi ve en iyi enstrümanlarını yarattı. Bu süre zarfında uzun desenli çalışmalarına son verdi, bunun yerine daha önceki enstrümanlarının koyu, zengin tonlarının niteliklerini geleneksel Cremona kemanının daha parlak, tatlı sesleriyle harmanlayan kemanlar yarattı. Tasarımı devrim niteliğinde olmasının yanı sıra kullandığı malzemeler de benzersiz efektlerini yaratmasına yardımcı oldu. Kemanları için akçaağaç gibi mükemmel ahşabı seçti ve eserinin ticari markası haline gelen turuncu-kahverengi verniği geliştirdi. Bu dönemdeki eserleri o kadar muhteşemdi ki, bu dönemde yaratılan bazı kemanlar bireysel kimlikler ve itibarlar geliştirdi. En ünlülerinden bazıları, şu anda Amerika Birleşik Devletleri Kongre Kütüphanesi’nde bulunan 1704 “Betts” kemanı, var olan en iyi Strativarius olarak kabul edilen 1715 “Alard” ve Stradivari’nin asla satmadığı bir enstrüman olan 1716 “Messiah”ı içerir. ve şu anda hayatta kalan parçaları arasında en iyi durumda.

Çello da altın dönemde Stradivari’nin elinde benzer bir dönüşüm geçirdi. Kendi zamanından önce çellolar modern enstrümanlardan daha büyüktü ve öncelikle bas aralığında bir eşlik enstrümanı olarak hizmet ediyordu. Ancak solo performanslar için çelloyu kullanmak isteyen sanatçılar, tonu daha etkileyici olan daha küçük bir enstrüman istediler. Stradivari, müzisyenler arasında artan bu ihtiyaçla ilgilenmeye başladı ve 1707 ile 1710 arasında, modern enstrümanlar için model haline gelen bir dizi daha küçük çello yarattı.

1720’den sonra Stradivari, keman ve diğer telli çalgılar üretmeye devam etti, ancak yıllar içinde parça sayısı azaldı. Çalışmaları yüksek bir kalite düzeyini korurken, görme yetisinin azalmasının ve daha az sabit bir elin etkilerini göstermeye başladı. Oğulları Francesco ve Omobono, babalarının işinde asistanları oldular ve onunla ve başka bir çalışan olan Carlo Bergonzi ile, “Antonio Stradivari’nin disiplini altında” yaratıldığına dair yazıt taşıyan enstrümanlar üretmek için işbirliği yapmaya başladılar. Ancak Stradivari, 18 Aralık 1737’de 93 yaşında vefatına kadar kendi başına enstrümanlar da üretti. İkinci karısı sadece dokuz ay önce vefat etmişti. Her ikisi de, San Domenico Kilisesi’nin Tesbih Şapeli’ndeki evlerinin hemen karşısında bulunan bir mezara gömüldü. 1800’lerde, şapel bakıma muhtaç hale düştü ve sonunda yıkıldı. Stradivari’nin son istirahat yerinden geriye kalan tek şey, mezarında görünen, onun adını taşıyan taştı; şimdi, Stradivari’ye ait orijinal çizimler ve enstrümanları için tasarımlar da dahil olmak üzere kişisel eşyaların da bulunduğu Cremona Kent Müzesi’nde bulunuyordu.

Stradivari en çok istisnai kemanlar ile anılsa da, yarattığı kalıplar günümüzde kullanılan enstrümanların temeli haline geldi. Strativarius kemanlarında kullanılan materyallerin araştırılmasına rağmen, sanatının bazı sırları hiçbir zaman tam olarak çözülmedi. Başarıları asla tekrarlanamasa da, enstrümanlarının güzel sesinin, uzun ve başarılı kariyeri boyunca Stradivari’nin geliştirdiği benzersiz tasarım, malzeme ve işçilik kombinasyonundan kaynaklandığı varsayılırdı. Pek çok insan onun enstrümanlarının şimdiye kadar üretilmiş en iyi enstrümanlar olduğunu ve ölümünden yüzlerce yıl sonra önde gelen müzisyenler tarafından kullanılmasının Stradivari’nin dehasının bir kanıtı olduğunu hissetti.