Andreas Baader Kimdir ?

Doğum :6 Mayıs 1943, Münih – 

Ölüm:18 Ekim 1977, Stuttgart-Stammheim

Andreas Baader Biyografi

Andreas Baader (1943-1977) ve Ulrike Meinhof (1934-1976), Batı Alman “Kızıl Ordu Fraksiyonu”nun (RAF) en iyi bilinen kurucuları ve önde gelen üyeleriydi.Komünist şehir gerillaları olarak hareket eden medya, Batı Alman polisinin şiddet yanlısı anarşistlerden oluşan bir terör örgütü olarak sınıflandırdığı “Baader-Meinhof Grubu”nu popüler olarak adlandırmak için isimlerine katıldı.

Bernd Andreas Baader, 6 Mayıs 1943’te Münih, Bavyera’da doğdu.Birkaç ortaokula gitti, ancak sonunda resmi eğitimini mezun olmadan bitirdi.1963’te Berlin’e taşındı.1967’de, parlamento dışı hareketin önde gelen örgütü olan Alman Sosyalist Öğrenci Örgütü’nün (SDS) aktif bir üyesi olan kız arkadaşı Gudrun Ensslin, onu Berlin öğrenci protesto sahnesine getirdi ve Baader siyasi faaliyetlerine katılmaya başladı.

2 Nisan 1968 gecesi Baader, Ensslin ve diğer iki kişiyle birlikte, kendi deyimiyle “Vietnam için bir meşale yakmak için” iki Frankfurt alışveriş merkezini yangın bombalarıyla ateşe verdi.Baader ve diğerleri kundakçılıktan suçlu bulundu. Baader cezasını kısmen çekti ve temyizi beklenirken serbest bırakıldı.Ancak temyiz reddedilince Ensslin ile birlikte ülkeden kaçtı.Berlin’e döndüğünde Nisan 1970’de yeniden tutuklandı ve Ulrike Meinhof ve diğerleri tarafından 14 Mayıs 1970’de silahlarla serbest bırakıldı.

Meinhof, 7 Ekim 1934’te Oldenburg, Aşağı Saksonya’da doğdu.1955’te lise son sınavlarını geçti ve 1960’a kadar eğitim ve psikoloji okumaya başladı.Üvey annesi Profesör Renate Riemeck’in politik tutumlarından güçlü bir şekilde etkilendi.Tanınmış bir tarihçi, Hristiyan-pasifist, sosyalist ve 1950’ler ve 1960’lar boyunca Batı Almanya parlamento dışı muhalefetinin baş kahramanı.Ulrike Meinhof 1958’deki atom karşıtı ölüm kampanyasına katıldı ve SDS’ye katıldı. 1960 yılında sol görüşlü aylık “Konkret” dergisinde baş editör olarak çalışmak üzere Hamburg’a taşındı. “Konkret” için yazdığı köşe yazıları, ciddi ve eleştirel düşünen bir gazeteci olarak itibar kazanmasına yardımcı oldu ve ona 1960’ların ortaları ve sonlarında parlamento dışı hareket içinde belirli bir önem verdi.

Anti-otoriter, radikal sosyalist bir konumdan Meinhof, Batı Alman “tüketici toplumu”nun esnek olmayan sosyal ve politik yapılarını temelden bir değişim çağrısında bulundu. 1969’un sonunda faaliyetleri sakinleştiğinde, Meinhof,’ bölünmesini en radikal alternatifi olan “silahlı mücadele”ye dönüştüren ve böylece öğrencilerin otoriter karşıtı isyanını sosyalist devrimle karıştıran entelektüellere aitti. Meinhof’un açıkladığı gibi, “1967/68 hareketinin vicdan seviyesini tarihsel olarak kurtarmak, mücadelenin durmasını önlemek için.”

Siyaseti esasen eyleme geçme özlemi olarak tanımlayan Baader ile birlikte, sonsuz teorik tartışmalar ve gerçek bir başarı elde edilemeyen sözlü protestolardan sonra, siyasi yapıları değiştirmede yalnızca şiddet içeren siyasi eylemin başarılı olabileceği görüşünü paylaştı.Bir “Konkret” makalesinde Meinhof, Frankfurt kundakçılığına duyduğu sempatiyi dile getirdi ve daha sonra Baader ve Ensslin ile olan bağlantılarını yeniden canlandırdı. Her ikisi de yurt dışından Berlin’e döndüklerinde, polis tarafından aranırken, kendisini güçsüz bir entelektüel “masa aktivisti” olarak görmekten bıkmış olarak onları saklayan ve destekleyen Meinhof oldu.

Baader’i serbest bıraktıktan sonra grubun teorik başkanı olarak gelişti, Baader ise karizmasını kişisel aktivizm ve örgütlenme çabalarında kullanmaya başladı. Grubun ilk manifestosu çoğunlukla Meinhof tarafından yazılmıştır. “Şehir gerillası” kavramını sundu ve Güney Amerika şehir gerilla savaşı teorilerinin eleştirel olmayan bir şekilde benimsenmesini sağladı. Stratejik mesajı, devleti, demokratik meşruiyetini ortadan kaldırmak ve “emekçi kitleleri” devrimcileştirmek için gizli baskı potansiyelini, “gizli faşizmini” harekete geçirmeye kışkırtmaktı.RAF, anti-faşist direniş geleneğinde “karşı şiddet” uyguladığını iddia etti. Uygulamasında askeri harekatın önceliği ve Baader’in “zafer ya da ölüm” olarak dile getirdiği ya hep ya hiç ilkesinin mutlaklığı hakimdi.

1970 ve 1971 boyunca grup, her iki taraftan da ilk can alan çok sayıda banka baskınları ve polisle sokak silahlı çatışmaları ile manşetlere taşındı. 1972 yılının Mayıs ayında RAF, Frankfurt’taki Beşinci ABD Kolordusu’nun karargahı ve Heidelberg’deki ABD Ordusu Avrupa Karargahı (USAREUR) gibi olağanüstü hedeflere karşı büyük bir saatli bomba saldırısı dalgası başlatarak “halk savaşını” tırmandırdı.20’den fazla kişi yaralandı ve dört ABD askeri öldü.RAF, bombalamayı “Vietnam halkının kurtuluş mücadelesine” doğrudan bir askeri destek olarak gördü ve kendisini Üçüncü Dünya’daki kurtuluş hareketlerinin müttefiki olarak tanımladı.

Federal Almanya Cumhuriyeti tarihindeki en büyük polis araştırması Haziran 1972’de Baader, Meinhof, Ensslin ve grubun diğer sert üyelerinin tutuklanmasıyla sonuçlandı.Baader, Meinhof ve diğerleri cinayet, soygunla suçlandılar. ve bir “suç derneği”nin kurulması. Stuttgart-Stammheim’daki yüksek güvenlikli bir adliyede Baader-Meinhof davası 21 Mayıs 1975’te başladı ve hepsinin ömür boyu hapis cezasına çarptırıldığı 28 Nisan 1977’ye kadar sürdü.

Meinhof sonuca tanık olmadı. 1972’den beri, RAF mahkumları grubu içinde giderek daha fazla tecrit edilmişti ve çoğu gibi, hapishane dışındaki dünyadan neredeyse tamamen tecrit edilmişti. Baader ve Ensslin ile ilişkisi oldukça gergin bir ilişki haline gelmişti. Ayrıca, RAF, Alman solu içinde tam bir siyasi izolasyon içindeydi.Meinhof, 8 Mayıs 1976 gecesi Stammheim hücresinde kendini astı.

Terörizm ve devlet arasındaki silahlı tırmanış, RAF’ın ikinci neslinin Batı Alman endüstrisinin ana temsilcisi Hans Martin Schleyer’i kaçırarak Baader ve diğer mahkumları serbest bırakmak için başka bir girişimde bulunduğu 1977 sonbaharında doruğa ulaştı.Batı Alman hükümeti RAF mahkumlarını takas etmeyi reddettiği için RAF, Filistinli teröristlerle işbirliği içinde Somali’nin Mogadişu kentinde bir Lufthansa jetini kaçırdı ve mürettebatını ve yolcularını rehin aldı. Batı Alman polisinin özel bir birimi başarılı bir şekilde müdahale etti ve girişim başarısız oldu.

18 Ekim 1977 gecesi, Baader muhtemelen hücresine sakladığı tabancayla kendini vurdu.Ensslin ve bir diğer önde gelen üye Jan C. Raspe de Stammheim’daki hücrelerinde intihar etti.