Amintore Fanfani Kimdir?

Eski İtalya Başbakanı

Doğum tarihi: 6 Şubat 1908, Pieve Santo Stefano, İtalya

Ölüm tarihi ve yeri: 20 Kasım 1999, Roma, İtalya

Amintore Fanfani Biyografi

İtalyan devlet adamı Amintore Fanfani (1908 doğumlu), II. Dünya Savaşı sonrası Hıristiyan Demokrat Parti üzerinde önemli bir nüfuz lideriydi ve başbakanlık dahil birçok önemli siyasi görevde bulundu.

Amintore Fanfani, 6 Şubat 1908’de Pieve Santo Stefano’da (Arezzo Eyaleti) bir avukatın oğlu ve savaş sonrası Hıristiyan Demokratların öncüsü olan Partito Popolare’nin destekçisi olarak doğdu. Annesi çok dindardı. Milano’daki Sacred Heart Katolik Üniversitesi’nde matematik ve fizikte başarılı oldu, ancak daha sonra politik ekonomi okumayı seçti ve 1932’de doktorasını kazandı.

Fanfani, üniversite profesörü ve politikacı olmak üzere ikili bir kariyer sürdürdü. Bir ekonomi tarihi öğrencisi olarak, din ve Rönesans ve Reform Avrupa’sında kapitalizmin gelişimi ile ilgili bir dizi önemli eserin yazarıydı. Tezi İtalyanca ve daha sonra İngilizce olarak Katoliklik, Kapitalizm ve Protestanlık olarak yayınlandı.1935’te Fanfani, 1936’da Milano Katolik Üniversitesi’nde bir kürsüye kabul etti. Bu dönemde, manastır hücrelerinde çileci bir şekilde yaşayan ve yalınayak yürüyen “küçük profesörler” olarak bilinen bir gruba katıldı. Bu adamlar, savaş sonrası Hıristiyan Demokrat Parti’nin liberal kanadı olan Demokratik Girişim’in çekirdeğini oluşturdular. 1938’den 1943’e kadar Venedik Üniversitesi’nde ders verdi. 1943’te askere çağrılan Fanfani, savaşın geri kalanında Cenevre ve Lozan üniversitelerinde İtalyanlara stajyer olarak ders verdiği İsviçre’ye sığındı. 1955’ten sonra Roma Üniversitesi’nde öğretim üyeliği yaptı.

Siyasi kariyeri, Faşist dönemde Katolik gençlik gruplarına, özellikle Federazione Universitaria Cattolica Italiana (FUCI) (İtalyan Katolikleri Üniversite Federasyonu) ve Laureati’ye (Katolik üniversite mezunları) katılmasıyla başladı. Savaşın sona ermesiyle Fanfani ortaya çıktı. Hıristiyan Demokratların en genç liderlerinden biri ve partinin lideri Alcide De Gasperi’nin himayesinde.

Yetenekli bir yönetici ve örgütleyici olan Fanfani, Hıristiyan Demokrat Parti’nin toplumsal olarak daha ilerici sol kanadını temsil ediyordu. Fanfani, akademik çıkarlarında olduğu gibi siyasetinde de her zaman kapitalizm ve Hıristiyanlık arasındaki gerilimleri çözmek için mücadele etti. Dindar Hıristiyan inançlarına uygun olarak amacı, serbest girişimin daha az hayırsever yönlerini azaltmak ve kapitalizme daha sosyal olarak bilinçli bir ruh aşılamaktı.

Haziran 1946’da Fanfani, 1 Ocak 1948’den itibaren geçerli olmak üzere yeni bir anayasa hazırlayan kurucu mecliste Arezzo-Siena-Grosseto bölgesini temsil etmek üzere seçildi. Anayasanın ilk maddesi Fanfani’nin çalışmalarını ve felsefesini yansıtıyor. Tam bir anti-komünist, ancak sosyal olarak ilerici olan Fanfani, “İtalya, çalışma üzerine kurulmuş demokratik bir cumhuriyettir” yazan bir makale önerdi. Sonunda kabul edilen önerisi, Komünist versiyona karşı çıktı: “İtalya demokratik bir işçi cumhuriyetidir.” Görünüşte zararsız bir ifade değişikliğiyle, Komünist formüle içkin sınıfsal imalardan kaçındı.

1948’de Temsilciler Meclisi’ne seçildi. Alcide De Gasperi’nin dördüncü, beşinci ve altıncı kabinelerine katıldı ve 1947’den 1950’ye kadar çalışma ve sosyal refah bakanı olarak görev yaptı. Bu dönemde işçiler, hükümet ve işverenler tarafından ortaklaşa finanse edilen işçi evleri inşa etmek için yedi yıllık bir planı uygulamaya koydu. Fanfani, Komünistlerin kontrolündeki Genel Çalışma Federasyonu’nun tekelini kıran Komünist olmayan işçi sendikalarının yaratılmasında da önemli bir rol oynadı. 1951’de tarım ve ormancılık bakanı olarak kabine rütbesini aldı ve toprak reformlarını hızlandırdı. 1953’te Giuseppe Pella’nın içişleri bakanı olarak atandı ve ardından 1954-1959 ve 1973-1975’te Hıristiyan Demokratların genel sekreteri oldu.

1954’ten 1960’ların ortalarına kadar Fanfani’nin hem partideki hem de ulusal siyasetteki etkisi doruk noktasındaydı. Fanfani, bazıları kısa ömürlü olan bir dizi hükümette başbakanlık yaptı. 1954’teki ilk hükümeti sadece 21 gün sürdü. Daha sonra Temmuz 1958’den Ocak 1959’a, Temmuz 1960’tan Şubat 1962’ye, Şubat 1962’den Mayıs 1963’e kadar hükümetlere başkanlık etti. 1965’ten 1966’ya kadar Fanfani, Birleşik Ulusal Genel Kurulun başkanı olarak görev yaptı. 1972’de İtalyan Senatosu’nun Yaşam Senatörü seçildi. 1968-1973, 1976-1982 ve 1985-1987 yılları arasında Senato başkanlığına seçildi.

Fanfani, Aldo Moro ile birlikte 1960’ların başında Merkez Sol Koalisyonu’nun mimarı oldu. De Gasperi’nin savaş sonrası dönemdeki koalisyon hükümetleri sıkı bir şekilde anti-komünistti ve Sağ-Sosyal Demokratlar, Liberaller ve Cumhuriyetçiler ile işbirliğine dayalıydı. Ancak, 1950’lerde Hıristiyan Demokratlar üzerindeki din adamlarının etkisi azaldı; 1958’de liberal bir Papa olan John XXIII seçildi; ve Sosyalistler Komünistlerle bağlarını gevşettiler. Solda koalisyonlar artık mümkün hale geldi ve Fanfani partisini bu yönde yönetti. Ocak 1962’de Napoli’deki Hıristiyan Demokrat kongresinde ezici bir çoğunluk “sola açılım” için oy kullandı. Merkez Sol Koalisyon programı, kitlelerin siyasi iktidarın uygulanmasına katılımını artırma çağrısında bulundu, elektrik endüstrisinin millileştirilmesi, eğitim sisteminin demokratikleştirilmesi, bölgesel hükümetlerin genişletilmesi ve tarımdaki gelişmeler. Dış ilişkilerde, program İtalya’nın Batı ile olan uyumunu yeniden teyit etti, ancak Doğu-Batı gerilimini azaltmak için çalışma sözü verdi.

1986’da İtalyan hükümeti krizdeyken, Başkan Francesco Cossiga yardım için Fanfani’ye döndü. Önce Sosyalist ve Hıristiyan Demokrat partiler arasında arabuluculuk yaptı. Ancak bu çabalar başarısız olunca, Başkan Cossiga 1987’de Fanfani’den yeni bir Parlamento kurmasını istedi. Fanfani bir kez daha İtalya Başbakanı oldu, ancak hükümeti 28 Nisan 1987’de güvenoyu kaybettiği için bu görev sadece on gün sürdü.